Боже мој, направи луѓето да научат да бидат среќни.
„Луѓето сакаат да бидат среќни, но секое утро се будат лути на животот, лути на светлината што влегува низ прозорецот, лути што започнува нов ден во кој мора да почнат одново...“
Луѓето сакаат да бидат среќни, но носат темна облека, одат со спуштени глави, поздравуваат со тага во усти, ги бројат пукнатините на асфалтот и дупките на патот...
Луѓето сакаат да бидат среќни, но на работното место влегуваат тажни и стресни, брзо ги осудуваат своите колеги и ги обвинуваат своите шефови за сè што ги негодува...
Луѓето сакаат да бидат среќни, но се враќаат дома оптоварени со стрес од работата, кој не се двоумат да го шират низ своите домови...
Луѓето сакаат да бидат среќни, но одгледувањето дете станало товар, а нивната желба за игра, дополнителен стрес.
Луѓето сакаат да бидат среќни, но се залепени за телевизорот за вести, се згрозуваат од рекламите и се лутат на политичките емисии...
Луѓето сакаат да бидат среќни, но го покриваат ноќното небо со непроѕирни ролетни, пред спиење вознемирено ги разгоруваат мислите од денот и го обвинуваат животот за нивната несоница...
Луѓето сакаат да бидат среќни, но тишината или размислувањето изгледаат како потрошено време, молитвата е наивна, а тишината е тешка за поднесување...
Луѓето сакаат да бидат среќни, но немаат време за тоа.
Луѓето сакаат да бидат среќни, но немаат време за среќа...
Луѓето немаат време да откријат дека среќата е во нив, во утринското небо, во насмевката со која ги поздравуваат луѓето, во очите на колегите на работа, во детската игра, во тишината во куќата, во ѕвездите на небото и во молитвата пред спиење...
Боже мој, направи луѓето да научат да бидат среќни!“
Отец Хризостом Филипеску