Многу пати ме советуваш да бидам трпелив, но за жал, го гледаш мојот живот со свои очи, а не со мои.
Ми велиш дека тешкотиите и тагите на патот по кој одам не се ништо, но за жал, не ги носиш моите чевли, ниту ги одиш моите чекори.
Бог ќе нè „замоли“ да Му ги покажеме сликите што сме ги насликале во животот со нашите чекори! О да! Слики со чекори полни со животни искуства, кои кријат рани, солзи и насмевки во нив! Колку убаво!
Среќен сум за моите валкани чевли затоа што патувале километри живот и имаат искуство, но ти ми се правиш учител со тоа што твоите чевли сè уште се во витрината на твојот живот исполирани, со ѓонови што не ги оделе по патиштата на животот.
Да се обидеме да го разбереме другиот, а не да го учиме. Филозофирањето од каучот со фрапе во рака е лесно, но носењето на Крстот бара внатрешна сила, а не теории.
Не сакам учители, туку придружници. Не сакам да ми кажуваш што да правам, не затоа што не го почитувам твоето мислење, туку затоа што во суштина го знам, но не можам. На мојата душа и срце не им требаат наредби, туку прегратки. Доволно ми е што ми кажуваш: „Те чувствувам“, „Те разбирам“ дури и ако не чувствуваш и не разбираш ништо. Само тоа што ме слушаш е милосрдие, љубов и молитва, сето тоа заедно.
Можеш да му кажеш на другиот човек: „Тежината е десет килограми, можеш да ја кренеш“, но можеби јас сум кренал многу такви товари во мојот живот и ако го кренам дури и тоа, ќе ме скрши. Подобро би живеел со моите реализирани слабости отколку со моите непостоечки и замислени силни страни.
Глумиш учител и ми кажуваш дека не те разбирам, но ти сè уште не си се разбрал себеси..... Гледаш грешки кај другите, но не наоѓаш никакви грешки кај себе едноставно затоа што не ги гледаш. Затоа што нема ништо во тебе и не можеш да најдеш ништо во ништо.
Кога ме боли, не ми кажувај „не ме боли“. Не помагаш. Само прегрни ме и моли се. Кога ти кажувам „не можам“, не ми кажувај „во ред е“, само молчи и ако не можеш да издржиш ниту еден грам од мојата тешкотија, барем дозволи ми да видам каде ќе ја пуштам.
Трпението, силата, болката не се само зборови, тие се искуства што бараат издржливост. Некои можат, а некои не. Некои не можат сега, но можат подоцна. Некои биле способни еднаш, некои можат сега.
Во човечката сила или слабост нема кутии и броеви...
Кога другиот човек доживува пекол, не му кажувај дека ништо не се случува, не помагаш, само оди и засади цвет, барем во тешкотијата да видиш парче рај што му го дал со твоето срце.
Во кочија со два коња, кога едниот трча, другиот се влече и двајцата трчаат заедно за да ја влечат кочијата.
Сакам да трчаш покрај мене и јас ќе најдам сила да трчам со тебе...
Што се однесува до уздите, Христос ги држи, затоа не плаши се.
Имаме Бог на кого му велиш „Не можам“ и наместо да те грди, Тој те прегрнува...
Подобро е да бидеш тивок ученик на последно место слушајќи го учителот отколку да сакаш да ги учиш другите...
Полни сме со учители, судии и фарисеи и ти бараш скромни без резултат.
На ранетите, не им ги лекуваш раните со зборови, туку со дела на љубов.
Дозволи му на другиот да ти го каже својот проблем, а ти одговори му...
„Дали сакаш да одиме заедно?“......Колку убаво.....!!!!!
Брате мој...
Барајте луѓе во вашиот живот кои се до вас, а не пред вас или зад вас. Не барајте луѓе кои ќе ве учат или ќе чекаат да ве фрлат од карпа...
Најдобрите пријатели се соучениците од вашиот личен живот... Останатото едноставно ќе биде заборавено во временската искривка на нашата лична историја.
Затоа, побарајте дијаманти дури и ако мора да пливате во ѓубрето..
Верувајте ми, вреди.
Отец Спиридон Скутис -