Тоа беше почетокот на осумдесеттите. Свети Гаврил живеел во мала дрвена колиба во манастирот Самтавро. Некои монахињи го осудија. Еден ден тој исчезна од манастирот.
Две-три недели подоцна, од Тбилиси стигна вест дека старецот Гаврил е тешко болен. Монахињите кои го осудија беа обземени од каење: го осудивме што не зборуваше ништо за него и се покажа дека му треба поддршка и помош. Беше решено да се оди во Тбилиси, во Навтлуга, и да се посети старецот Гаврил.
Напорно работеа два дена. Една монахиња беше особено нервозна и претходно толку енергично го осудуваше. И кога неколку огромни вреќи беа наполнети со секакви видови храна и други работи неопходни за старецот, отидовме во Тбилиси. Ме зедоа со себе како нивни помошник.
По пат се жалеле за болеста на старецот Гаврил. Бев изненаден од нивната трансформација. Конечно стигнавме кај старецот Гаврил. Тој беше среќен што дојдовме да го посетиме, но изгледаше малку засрамено. Монахињите се распрашувале за неговото здравје. Одвреме-навреме се жалеа дека без причина го осудиле. Старецот Гаврил само се насмевна.
Одеднаш, меѓу овие солзи на покајание, се слушна гласот на старецот Гаврил, тој повика една човек. На поканата се одзва извесен сосед кој речиси танцувајќи влегол со задоволен поглед и со ќебапи на ражен.
- Види, Гавриле, каква благородна скара испадна, како што ми нареди! - и, пеејќи мелодија од градскиот фолклор, тргна кон нас.
Старецот Гаврил му даваше знаци, велат, да си оди, но тој ништо не разбра и со вознемирен глас рече:
- Самиот кажа да се испече и кога ќе кажеш да ти ја донесам! - и незадоволен си замина.
Не е тешко да се замисли што се случи со монахињите.
Мислевме дека е болен, дека му треба утеха, а испадна дека се оддава на скара во пост, петок! А монахињите, кои неодамна толку сочувствително жалеа, повторно почнаа да го осудуваат и огорчено се повлекоа.
Сакав да останам, но бев принуден да ги следам. Забележувајќи го ова двоумење, старецот Гаврил ми шепна пред да заминеме:
Па, јас завршив добра работа со нив, нели, Арчиле?
Оваа случка ме потсетува на Египетската приказна од старечникот:
Познатиот подвижник монах живеел во манастир далеку од Александрија. Беше пост, а Александрискиот старец реши да го посети овој старец. Пречесниот, кој беше обдарен со дарот на предвидливост, имаше знак за ова. Му рекол на послушникот да донесе сирење и леб. Самиот седна пред градската порта и почна да го чека угледниот гостин.
Кога се појави благородникот, старецот ги зеде сирењето и лебот од послушникот и почна да јаде. Благородникот му пришол на монахот, го погледал од горе до долу и на придружните дворјани им рекол: Толку ли е пофален? Јас постам построго од него, тој јаде сирење за време на постот. И, осудувајќи го старецот, се сврте и замина.
Послушникот, не разбирајќи ништо, го прашал старецот: Оче, зошто го направи тоа, го одврати човекот што дојде во пустината по духовна храна!
Драг мој, му рече старецот,да беше така, сирењето и лебот немаше да му бидат пречка. Доаѓајќи овде, сакаше да нагласи колку е понизен: градскиот старешина се спушти да види некој монах во пустината. И со овој безумен чин тој беше фатен во својата фингирана доблест.
Од книгата: Последен меѓу првите
Светиот исповедник Гаврил Грузијски.