Во секојдневниот живот каде што сè е случајно, брзо и потрошно, човечката душа е гладна. Таа е гладна за вистина.
За светлина.
За љубов.
За некој што нема да ја користи, но навистина ја сака.
И тогаш доаѓа Христос.
Тој не рекламира, Тој не наметнува, Тој не вика. Тој доаѓа во пустина, како што прави денес, и им го нуди лебот на Својата Милост на сите гладни. Тој не прашува кои се, ниту пак проценува колку се чисти или достојни.
Тој само прашува: „Дали си гладен? Дали си жеден?“
И ако е така, тогаш тоа станува храна, станува извор на живот.
Гладот на нашата душа е подлабок од која било биолошка потреба.
Не е исполнето со теории, филозофии или религиозни формални надворешни навики.
Потребно е присуство, жртва и вистински однос.
И само Христос може да го даде. Затоа, кога ќе дојде моментот кога ни се чини дека „сонцето заоѓа“ и светот околу нас станува сè помалку светол, Христос не си заминува.
Тој го благословува малкуто што го имаме, го умножува и нè исполнува не само со леб, туку со значење, надеж, утеха, насока.
Тој нè воскреснува од нашиот ПЕКОЛ и нè враќа кон Вистината.
Денешното општество е жедно.
И додека трча и се бори, ја губи својата ориентација и значење.
Но Христос ни покажува дека не е важно колку сме многу, колку малку имаме, колку се темни нашите времиња.
Важно е да ги свртиме нашите срца кон Него. Црквата е место на умножување на милосрдието. Место каде што човекот не само што е задоволен, туку и се открива себеси повторно.
Тоа е место на заедница, на братство, на литургиски живот.
Тоа не е театар, ниту засолниште за емоционални емоции.
Тоа е Телото Христово.
И кој ќе влезе во ова тело, со вера и смирение, никогаш повеќе нема да огладне.
Тој е Лебот на животот.
Христос не ни дава материјални добра и сјајна надворешна среќа што вика и се фали.
Тој ни се дава Себеси!
И кога човекот се причестува со Него, тогаш тој престанува да живее за привремени материјални задоволства и почнува да живее за вечноста.
Во општество кое е духовно недохрането, Божјиот човек е оној кој тивко го носи лебот на животот длабоко во своето срце.
Живеејќи блиску до Христа,
ние живееме блиску до Неговото присуство.
Блиску до довербата.
Блиску до радоста.
Блиску до Божествената милост.
Живеејќи вака,
стравот ја напушта нашата душа, а љубовта се населува во неа.