Пред неколку години, една госпоѓа му испратила писмо на Свети Ефрем Катунакиски, пишувајќи му дека има многу страдања, голем крст и не може да го крене својот Крст.
И свети Ефрем ѝ одговори: „Ти ми пишуваш дека имаш многу страдања. А јас ти го кажувам најдоброто за твојата душа! Бог, кој ти ги дава овие страдања, знае дека толку многу поднесуваш, толку може да издржи твојата душа. Ако ти даде повеќе, ќе паднеш; ако ти даде помалку страдање, ти прави неправда, од вечна награда, од вечна радост.
Во предградието на Атина имало еден чевлар кој бил многу суров човек, имал мало девојче, кое многу го дисциплинирал. Сиромашната била трпелива сè додека не се разболела, т.е. не добила туберкулоза и не паднала во кревет. Не се жалела, не му противречела на својот татко-посвоител, туку била цела трпелива. На крајот умрела, откако една старица претходно ја замонашила и ја крстила Анисија монахињата. Кога ѝ ги донеле нејзините мошти, тие мирисале слатко. Ова е знак на светост. Гледате ли како Христос го наградува трпението? Ако ги знаевме вечните добра што ќе ни ги даде Седобриот Бог, ќе Го молевме секогаш да има таги, страдања и горчина тука, за да можеме таму вечно да се радуваме. Црквата ни кажува дека ако човекот знаел за вечните добра, со задоволство би ги издржал сите таги и страдања од создавањето на светот до крајот на времето, заради овие неискажливи добра, но бидејќи не знае за нив, лесно се разочарува и лесно очајува.
На Крит, една жена многу страдала од својот сопруг. Тие биле многу сиромашни. Човекот бил голем пушач и пиел многу. Кога немал пари за пијалок и цигари, се лутел на жена си и многу ја тепал. Една ноќ отишол во својата куќа и многу ја тепал жена си. Но, таа, Марија ѝ било името, храбро издржала и постојано ја повикувала Дева Марија. На полноќ таа станала, се исчешлала, се облечела во својата убава облека и легнала, за да не се разбуди повторно. Умрела. Кога, една година подоцна, ја вратиле, целото место мирисало на парфем. Сè уште не стигнале до нејзините коски и се појавил неопислив мирис. Кога ги извадиле нејзините коски, местото се исполнило со неопислив мирис. Сите плачеле. Нејзиниот сопруг бил трогнат и го променил својот живот. Престанал да пуши и да пие и живеел во мир и покајание. Така Христос наградува, така ги наградува оние што се трпеливи. Нека Христос, со молитвите на Свети Ефрем Катунакиски, ни го дарува своето свето трпение на сите нас.
Во мај 1988 година, еден мој пријател архимандрит го посети Свети Пајсиј Светогорец . Меѓу другите мудри работи што му ги кажа светиот, тој особено ја нагласи потребата од трпение, потсетувајќи се на зборовите Христови: „Со вашето трпение ќе ги освоите вашите души“. Кога архимандритот го праша: „Зошто, оче, не одиш на лекар за да ти се олесни болката?“, светиот одговори: „Отец, ме прашуваш зошто не одам на лекар? Што и да добиеме преку молитви, преку пост, преку борба за која мислиме дека ја правиме, го трошиме. Поради оваа причина, мора да штедиме, поднесувајќи ги тагите што Бог ги дозволува“.
Потоа му раскажа една многу поучна приказна: Во едно училиште има браќа, кои потекнуваат од поранешно муслиманско семејство. Таткото на овие деца, иако не знаел многу работи, не бил задоволен од муслиманската религија. Тој ја гледал христијанската религија како супериорна во однос на муслиманската, па затоа се грижел за неа, бил катехизиран и крстен како православен христијанин. Не разбирал многу работи. Сепак, постојано зборувал две работи и се обидувал да ги примени. Прво, дека мора да ги држиме Божјите заповеди, за да го постигнеме нашето спасение, и второ, дека Христос е праведен.
Од моментот кога станал православен, неговата сопруга и неговото семејство му објавиле војна. Кога одел и клекнувал во соба да се моли, неговата сопруга му се потсмевала и велела: „Ајде, сиромав човеку, нема ништо, нема Христос, има само Алах и Мухамед“. Но, тој ја продолжил својата духовна борба со трпение. Еден муслимански свештеник, за да го натера да се врати во муслиманската религија, им рекол на сопругата и на неговото семејство да не му даваат храна и да не му даваат облека за пресоблекување. Дури и ѝ рекол на сопругата, додека нејзиниот сопруг се молел, да земе кофа со вода и да му ја истури, а потоа да не му дава облека за пресоблекување. Така, ова го спровеле неговата сопруга и неговото семејство. Но, тој, со неверојатно трпение и упорност, се борел да ги држи Божјите заповеди. Не се лутел ниту се навредувал, а ако имало сува храна, ја јадел. Се случило и следното чудо. Работел во судот. Таму ги видел неправдите што се случувале и не можел да ги поднесе. Затоа ја напуштил работата и претпочитал да работи како градител.
Неговото мачеништво траело повеќе од две години, сè додека еден благословен ден, додека се молел, неговата сопруга не дошла и клекнала покрај него. Тој ја прашал изненадено: „Што сакаш, жено?“ Таа одговорила трогнато: „И јас сакам да се молам и сакам да станам христијанка.“ „Зошто виде нешто?“ ја прашал повторно. „Мислев“, одговорила таа, „дека ако Богот на христијаните е добар како тебе, тогаш би бил многу подобар од Алах и Мухамед. Сега кога се бориш да личиш на Бога, размислувам колку е подобар Богот на христијаните.“ Навистина, по кратко време, таа и нивните деца станале православни христијани.
Кога двајцата браќа првпат отидоа во ќелијата на Свети Пајсиј, не јадеа локум и не ја пиеја водата што Свети Пајсиј ги имаше за поклониците. Кога свети Пајсиј го виде ова, ги праша зошто не јадат локум, а тие одговорија: „Отец, прво сакавме да се поклониме во вашата црква, а потоа да јадеме локум“. А Свети Пајсиј се восхити од однесувањето на овие деца, велејќи: „Толку многу луѓе доаѓаат да ме видат, но само овие деца се однесуваа вака“.
Гледате ли, браќа мои, колку е неопходна и колку е важна добродетелта на трпението и колку корисни и спасителни резултати има? Богочовекот Господ, со благословот на Свети Пајсиј, нека ни ја дарува на сите оваа голема и спасителна добродетел.