 |
| Старец Ефрем Филотејски и Аризонски |
Божјите заповеди не се тешки, тие се многу лесни, тие олеснуваат, освежуваат и создаваат и градат блаженство во душата на човекот. Затоа Христос не побара од нас многу работи. И при Второто Христово доаѓање нема да каже „зошто не се подвизувавте...“. Не. Ќе каже „зошто не се смилувавте, зошто не го нахранивте, зошто не го облековте, зошто не го ослободивте затвореникот“. Што се тоа? Дела на љубовта. Затоа Христос рече „Кој е тој што ме љуби? Кој ги пази Моите заповеди. Кој не ме љуби, не ги пази Моите заповеди“.
Со тестот што им го направи на оние лево , сакаше да им каже дека „немавте љубов и бидејќи немавте љубов, не можете да влезете во младоженецот на љубовта“. Младоженецот на љубовта се добива само преку љубов и жртва. Затоа, со љубов и смирение, мора да поминеме во Царството Небесно. Тесен и тежок е патот што води кон живот. Широкиот пат ги води луѓето во пекол. Кој е широкиот пат? Безгрижниот световен живот, а кога нашите денови минуваат празни… Не смееме да бидеме измамени од ѓаволот; и мора да се обидеме, според Евангелието на нашиот Христос, да ја исчистиме внатрешноста на чашата, што е нашата душа, нашето срце, нашиот ум. Ако ја направиш внатрешноста на чашата, вели тој, чиста, и надворешноста ќе биде чиста. Лицемеру, не ја прави надворешноста и не ја оставај внатрешноста нечиста. Во очите Божји, сè е очигледно.
Ќе ги лажеме луѓето, ќе покажеме друго лице, но нашата внатрешност е позната на Бога. Да се погрижиме да се средиме, да се промениме. Да го исполниме времето што ни го дал Бог со добри дела, со добри мисли, со чисти чувства.
Да не седиме и да се занимаваме со празни муабети, да не се занимаваме со ненавремени и штетни разговори. Да го ослободиме нашиот јазик од осудување на луѓето, на нашиот брат, на нашиот ближен. Не, не, да не го правиме тоа. Да се осудуваме себеси, да се осудуваме себеси. Ако го осудиме него, ќе го ослободиме од осудата Божја. Ако осудуваме, ќе бидеме осудени и ако судиме, ќе бидеме судени, и со каква мерка мериме, Бог ќе нè мери.
Секој момент што поминува не се враќа. Ѓаволот ни купува време, нè држи зафатени со земски и привремени работи за да ни купи време што го немаме, за да не му нудиме повеќе на Бога и на нашата душа.
Да внимаваме колку што можеме да бидеме будни, да бидеме брзи во умот, во срцето, да не дозволиме мислите, да не дозволиме нашето срце да биде контаминирано. [...] Колку пати ако ја провериме нашата совест, ќе видиме дека не обрнуваме внимание. Затоа создаваме скандал. Не ги знаеме овие гревови. Да се откажеме од нив и да ги изгасиме.
Затоа ќе обрнеме внимание на сите овие работи, за да бидеме подготвени. Смртта е ужасна, не е игра. Ако некој од нас знаел малку за смртта, ако бил во опасност од болест, видел колку е ужасна. Гледате ли како човекот пролева солзи или плаче и му мрдаат очите во часот на смртта? Зошто плаче? Затоа што гледа дека доаѓаат спротивставените сили, демоните доаѓаат да ја зграбат душата. А душата трепери како есенски лист при најмал ветер.
Тропарот на погребната служба вели: „каква борба има душата кога е одвоена од телото, колку солзи тогаш? Свртувајќи ги очите кон ангелите, таа залудно моли, протегајќи ги рацете кон луѓето, нема помошник“. Вели, ги свртува очите кон ангелите, не прима ништо. Бидејќи ангелите велат „според вашите дела, алилуја“. Ние ќе ви помогнеме, но и вие требаше да помогнете со вашите дела. Тој ги крева рацете кон луѓето, помогнете ми. И тие велат: што можеме да ви помогнеме, не можеме да си помогнеме себеси, вам ќе ви помогнеме? И тогаш секој човек размислува. Но, што може да направи во тоа време, бидејќи умира?
Оваа студија, оваа вистина, оваа реалност што ја гледаме како живее секој наш народ кој го напушта животот, зошто не стане лекција за нас да се средиме сега, за кога ќе дојде оваа можност, ова време, да бидеме подготвени? Да, ќе бидеме горчливи, смртта е по природа сурова и горчлива, но кога совеста не нè обвинува, на душата ѝ доаѓа мелем.
Душата се надева, има чувство дека нешто ќе се случи. Затоа, пред да дојде овој ужасен час, пред да дојде оваа прва криза на душата од големата криза на Второто Христово доаѓање, да се подготвиме, да бидеме внимателни, да побрзаме сега, а не утре и задутре.
Од денес, од овој момент, во нашата душа има покајание и враќање кон Бога. И кога Бог ќе го види ова добро расположение од наша страна, Тој ќе ни помогне. И Тој ќе го направи ова мало расположение големо, за да може да се оствари ова големо спасение на нашите души.