Ние не сме сами. Секој од нас е дел од огромно семејство и сите сме во органско единство едни со други, со предците и потомците, така што нашето добро и нашето зло се способни да влијаат на целото тело на нашето семејство, реагирајќи во најоддалечените генерации со болка или утеха. И затоа ми се чини дека од генерација на генерација, не само старателите мигрираат од предци кон потомци, туку и директно непријателските „пријатели“ на семејството. Да ги наречеме домашни демони.
На јазикот на модерната култура, овие феномени нежно ги нарекуваме лоша наследност, лоша генетика, злобна раса, а можеби дури и детска психолошка траума. И тука, се чини, сè е јасно.
Момчето, откако ќе порасне, одеднаш станува алкохоличар или наркоман, а зад него е англиско специјално училиште, виолончело и коњички спортови. Никој не го очекуваше, ништо не го наговестуваше - жалење и извици!..
Уште од раното детство, девојчето опсесивно сонува да скокне од мост и жали што не го направила тоа порано, пред седумгодишна возраст, кога децата се сè уште ангели и сè им е простено...
Родителите успеваат да го извлечат својот син ученик од јамката: тој не сака да биде геј, не може да живее вака, уморен е од лажење себеси и другите...
Секако, ако прашате љубопитно и внимателно, ќе најдете претерана заштита, и епизоди на заведување, и судски спорови меѓу родителите, и предиспозиција за алкохол од страната на таткото и многу други објаснувања. Сето ова е вистина. Логично и предвидливо. Но, дали е секогаш толку логично и нужно предвидливо? Дали ова зло еднаш се појавило? Гените се пренесувале од татко на син, но како се случило ова со самиот татко, каде е почетокот на ова лудило?
Имаме работа со демони. Звучи некако чудно во наше време. Старомодно. Некои дури и ќе се насмевнат сочувствително. Нека се насмевнат. Насмевката е корисна. Освен тоа, некои демони можат да бидат избркани дури и со насмевка.
Се случило дека првите предци дозволиле зло и смрт во животот на нашето заедничко човечко семејство, и оттогаш нивните потомци станале ранливи на порок, и затоа мора да бидеме толку внимателни кон нашите животи - имаме рана предиспозиција кон злото, семе на корупција, семејна корупција. Ова е првото нешто. Второ, ако мислите дека живеете за себе и си штетите само себеси со вашите постапки, а не ви е грижа за другите, длабоко грешите. Секое наше злобно дело пушта нов демон во нашиот дом, во светлината на нашето семејство, на кого не му треба ниту храна ниту одмор, а е неуморен во своето темно дело.
Дали експериментирате со дроги? Ваша работа? Не, не е ваша. Можеби нема да останете долго на овој свет. Но, оној што го пуштате има големи планови, можеби дури и со векови. Вие ќе заминете, а тој ќе остане. Со вашиот син, ќерка, вашата внука, вашиот внук. И така натаму - сè додека не се исцица целата животна сила од вашето семејство. Или додека не се роди молитвен воин во вашето семејство. Бидејќи „овој род може да се истера само со молитва и пост“ (Матеј 17:21).
Ако семејниот демон се открил, не се обесхрабрувајте, не очајувајте. Отпорот кон предавничките подржувачи е нормален работен момент, нашата религиозна рутина. Секое семејство има свои демони, не се залажувајте. Верникот е должен постојано да се соочува со овој „пријател“, постојана будност, за да не се пренесе ова „наследство“ на потомците, да не им го труе животот. И затоа, децата мора да бидат подготвени за овој отпор уште од младоста. Бидејќи нема посебни луѓе. Сите сме многу тесно поврзани, а нашето добро, како и нашето зло, мигрира од татковците на децата. И ако згрешите, не можете да се оправдате велејќи дека го уништувате само сопствениот живот. Ќе умрете, а вашите „пријатели“ ќе продолжат да ги мачат вашите потомци, па дури ни смртта нема да ве оддели од вашиот „пријател“, за жал. Затоа треба да живеете чесно и пристојно. Бидејќи не сме сами, секој е дел од семејство, клан, едно човечко тело. Тоа е радосно, утешно и - многу сериозно.