„Имаш време“

 

Често ја слушаме оваа фраза : „Имаш време“ ,во себе. Особено кога, по грешка или навестување за покајание, почнуваме да разговараме за ова решение со себе.

Со години си дозволуваме да станеме играчки во рацете на ѓаволот. Му правевме добро. Живеевме живот во грев. Со текот на времето, се валкавме во калта на страстите. Но, сега ни е дадена причина да го запреме спуштањето. Се вклучи црвено светло за да го запре нашиот безбожен пат. Ја чувствуваме нашата бедна состојба. Гледаме сигурно уништување. Бог нè повикува кај Него и веднаш одлучуваме да се вратиме.

И тогаш ѓаволот се вмешува. Тој гледа дека ако не дејствува, ќе нè изгуби. Ако ја спроведеме нашата одлука, ќе престанеме да му припаѓаме. И затоа тој дејствува. Тој дејствува со идејата за одложување, со „имате време“. Тој не го отфрла покајанието. Тој едноставно го одложува, добро знаејќи дека одложувањето многу често значи неуспех. На овој начин тој го постигнува она што го сака. Без да дојде во отворена раскинување со нас, тој го спречува нашето спасение.

Идејата за одложување! Лукаво и опасно оружје. Се здружува со небрежност и го попречува делото на Божјата благодат. „Имате време“, ни шепоти ѓаволот. Дали треба овде да нагласиме колку е лажно ова тврдење? Никој не може да биде сигурен, ниту за неговите расположенија да се покае во иднина, ниту за оваа иднина. Смртта е коцкар. Може да нè посети во секој момент. Иднината не ни припаѓа нам. […] Секое друго решение е духовно неисплатливо.

И додека сето ова е логично познато, ѓаволот сепак постигнува голем успех со оружјето на одложување. И нè убедува со сите лаги што ни ги носи на ум, наводно да го оставиме нашето покајание за друг пат. И ние го слушаме. Затоа што ова ни користи. Тоа му користи на нашето зло јас. Покајанието треба да нè доведе до исповед. Таму треба да ги признаеме нашите грешки, да се смириме со исповед на нашата вина. Она што се случи сега ќе му припаѓа на минатото. Од овој момент, ние започнуваме нов пат. Сепак, ова претставува многу тешка жртва, која ѓаволот ја искористува туркајќи нè да одложуваме. […] Покајанието се одложува и можноста за наше спасение се губи.

И нашите страсти се стабилизираат и растат, што го отежнува нивното искоренување во иднина, ако и кога сакаме да ги искорениме. Малите рани потоа стануваат хронични состојби кои тешко се лекуваат. „ Кога раната е неодамнешна и жешка, лесно се лекува, бидејќи годините на занемарување и занемарување (како полето) тешко се лекуваат и бараат многу труд и алатки, па дури и оган “, како што вели Свети Јован Лествичник.

Но не. Твојата одлука, брате, да се покаеш, спроведе ја во дело веднаш. Сега почни го своето враќање. Не утре, не подоцна. Сега. Немаш време. „ Времето е кратко... “ (1 Кор. 7:29). Искористи ја сегашноста. Затвори ги ушите за лукавата сугестија на ѓаволот дека наводно имаш време. Немаш време. Ова е единствената вистина што ѓаволот ја искривува. Не му давај радост на победата. Напротив, почни веднаш. „Имаш време“ е стапица. Избегни ја на секој можен начин.

Војна против Сатаната, Христодул, архиепископ на Атина и цела Грција