Гледаш слика, фотографија, и често во неа го гледаш своето јас, кое не се осмелуваш да им го откриеш на оние што ги сакаш.
Лице скршено на парчиња, разбиено.
Твојот исплашен поглед бара искупување и помош.
Светот е огледало, твоето јас е огледало.
И се плашиш од вистината што ја гледаш:
Дека повеќе не си оној незбрчканиот, оној силниот, оној способен за работа.
Повеќе не си оној што им изгледаш на оние околу тебе.
Среќниот, успешниот, удобен е оној кој знае како да ги советува другите, но сè уште не може да се излечи себеси.
И всушност... дури и не знаеш кој дел од душата прво да го собереш!
Дали знаете каде да го најдете лекот, сепак, или не?
Ако навистина му припаѓате на Христос, тогаш не плашете се!
Во Православието, во Христос, човекот не е изгубен кога е скршен.
Токму тогаш Христос, кој бил маргинализиран, почнува повторно да се појавува.
Не со Неговата сила или со некакви магични средства, туку преку Божествената благодат.
Црквата не е дотерана дневна соба. Не е тетратка полна со совршени равенки, „решени“. Таа е засолниште за ранетите.
Тоа е заедница од лица кои не носат маски, туку болни погледи кои на крајот светат од радост. Радост затоа што излегле неповредени од својата болка.
И затоа Бог го претпочита скршеното пред направеното. Крикот пред лажната тишина.
Вистинската солза пред совршениот одговор што замолчува!
Животот не нè штити од нашите огледала.
Понекогаш нè турка кон нив.
И тие се кршат.
Но големото чудо е што преку оваа скршеност можеме да ја видиме првата, оригинална слика што Бог ја насликал за нас во нас.
Каде што гледаме грдотија, Тој гледа враќање.
Каде што гледаме хаос, Тој гледа место на обнова.
Каде што го гледаме крајот, Тој го гледа почетокот!
Нема да бидеме излекувани затоа што се чувствуваме силни или затоа што со нашите умови бараме совршени средини, совршени услови, совршени засолништа за да не се судриме со нашите непријатели.
Ќе бидеме излекувани кога ќе се соочиме со огледалото и ќе видиме парчиња, а не совршени статуи.
Ќе бидеме излекувани кога ќе дозволиме - обрнете внимание на ова - на Христос да влезе во нашите животи, во нашите срца и да ја собере нашата скршеност.
Старица Софронија