Најдете си стабилен духовен отец. Кога кај вашиот духовен отец нема да сретнете само човек, туку и самиот Господ. Не дозволувајте никој да застане помеѓу вас и вашиот духовен отец, особено не оној полусрдечен ѓавол кој сака да ја уништи или наруши вашата врска.
Пред да тргнеш, преиспитај го својот живот. Види ја длабочината на своите постапки, своето однесување, движењата на својот ум и срце.
Исповедајте ги сите ваши гревови со искреност и чесност како да е тоа последен ден од вашиот живот.
И ако дојде срамот, надминете го така што прво ќе го исповедате гревот за кој најмногу се срамите. Нема поискупителен настан од ова. Бидејќи со надминување на срамот, во суштина го надминувате вашиот самоидолот, го уривате вашиот егоизам. Не заборавајте дека срамот во времето на исповедта е симптом на вашиот егоизам што не ви дозволува да се ослободите од нечистотијата на вашиот грев, што не ви дозволува целосно да бидете простени од Бога, што не ви дозволува да се смирите и на овој начин да ја привлечете Божјата благодат.
Затоа, кажи го својот грев каков што е, без изговори, за да бидеш понизен. Исповедај го без двоумење. Ако навистина си се покајал, нема да имаш тешкотии. Ако се фатиш себеси како се обидуваш да спасиш некое „достоинство“, односно да не бидеш понижен, тогаш знај дека не се каеш вистински. Ние не одиме во духовното за да го спасиме нашето „его“, туку да го смачкаме. Кажи го својот грев без да го украсуваш со непотребни зборови. Кажи го својот грев, а не гревот на другите.
Пролевајте солзи на покајание, а не на себичност. Го велам ова затоа што многу пати луѓето плачат на исповед не затоа што ја разбираат длабочината на својот грев, туку затоа што се чувствуваат неправедно, повредени итн. Ни требаат солзи на покајание, а не солзи на себичност и самооправдување.
Кога го исповедате вашиот грев, кажете го во прво лице еднина. „Јас, јас го направив ова или она.“ Можеби тоа е единствениот пат кога „јас“ се користи на побожен начин.
Да не се обидуваме да го разубавиме нашиот пад, нашата темнина, нашата лепра!
Мора да разбереме дека во Светата Тајна Исповед, Божјата благодат доаѓа кога има покајание и смирение.
Не одете кај духовникот и не почнувајте со исповед велејќи „како сите луѓе, направив ова или она...“. Оставете ги другите на мира, не се мешајте во нив. Не обидувајте се да го ублажите вашиот грев со тоа што ќе го истакнете она што го прават многумина. Вашиот грев е ваш грев. Не е помалку сериозен бидејќи во оваа ера многумина го прават тоа! Судијата не е она што го прават многумина, туку она што е Божјиот закон!
Исто така, не кажувајте нејасно и општо: „Јас сум грешник, направив многу“. Ова не е исповед. Вие сте направиле конкретни работи и мора да ги споменете тие конкретни работи. Исто како што болен човек не му вели на лекарот: „Болен сум, многу ме боли“, бидејќи лекарот нема да може да разбере од што страда лицето.
Исто така, во нашите духовни болести, јасно исповедајте го видот на гревот што сте го направиле, без разлика дали сте паднале еднаш или повеќе пати.
Значи, откако ќе го исповедате вашиот грев, сега слушајте многу внимателно што ќе ви каже вашиот духовник.
Обрнете внимание на неговите предлози и совети, со истото и поголемо внимание со кое болен човек ги слуша упатствата на лекарот за лековите што треба да ги зема и третманот што треба да го следи.
Прифатете се со радост и послушност, со понизен дух, правилото што тој може да ви го наметне.
Бидете особено внимателни да не пристапувате кон Тајната на Светата Евхаристија без дозвола-благослов од Духовниот отец.
Го кажавме тоа и претходно: ние одиме на исповед не за да се причестиме, туку затоа што се каеме и сакаме да се очистиме од нашиот грев. Дали ќе ни биде дозволено да се причестиме или не, е по дискреција на нашиот духовен отец кој ја носи одговорноста за нас.
Да се покоруваме на сè што ни советува нашиот духовен водач и да бидеме сигурни дека на овој начин духовно напредуваме.
Напуштањето на исповедалницата не го завршува нашиот труд. Напротив, сега започнуваат нашите дела на покајание. Сега треба да го внесеме проучувањето на Божествениот збор во нашите животи, да не ја занемаруваме секојдневната молитва, редовното одење во црква, постот, нашето правило.
Исповедта е основа на нашиот духовен подвиг.
На чистата исповед
нашата молитва ќе никне,
нашиот пост ќе роди плод,
нашата ревност ќе се зголеми,
ќе се роди побожност,
нашата душа ќе се ослободи од световните работи,
нашиот ум ќе се просветли.
Архимандрит Павлос Пападопулос