Го гледаме Христос како што ни одговара… И на крајот, оваа лажна визија нè води кон духовно слепило.

 Го гледаме Христос како што ни одговара… И на крајот оваа лажна визија нè води кон духовно слепило. 

Го гледаме она што му одговара на нашето его, а не вистинската вистина. Обично вистината е вознемирувачка, боли, заслепува и ве предизвикува. Ве предизвикува и ве поканува да се промените.

Плачењата станаа клинци, аплаузот стана шлаканици, Осаните станаа Распни Го!. Колку пати „Слава Му на Бога“ стана „Зошто мене, Боже мој“ за неколку секунди. Колку пати сакаме да се случи „Како што Бог сака“ според она што го сметаме за исправно во себе? Колку пати кога зборуваме за Божјата волја, во суштина сакаме Бог да ја благослови нашата сопствена волја?

Имаме погрешен поглед на работите. Во тоа време, луѓето сакаа земен ослободител, светски Цар, но штом видоа дека тој зборува за слобода од страстите и за Царството Небесно, го распнаа затоа што не ги исполнуваше светските критериуми.

На крајот , ние сме САМИ . Повеќето од нас одат во црква за Бог да ни даде здравје, успех на детските натпревари, добри работни места, пари, светски просперитет, успех на секој светски чекор. Во сето ова извикуваме „Осана!“ Му аплаудираме на Христос. Даваме донации, одиме во црква, држиме приватни миси и причести, но штом Бог ни го покаже патот кон Небесното Царство, кое понекогаш поминува низ печката на болката, почнуваме да пееме „Распни го“. Сакаме Бог да ни одговара. Христос не нè создава. Ова е горчливата вистина. Малкумина го виделе Христос таков каков што е и носат ореол. Останатите од нас едноставно СЕ ОБИДУВААТ  да го видат Христос таков каков што е и кога ни се открива во нашите животи, понекогаш преку сурови средства, го бркаме.

Не, драги мои, Бог не е некоја космичка невидлива сила на која се повикуваме кога сакаме за да ги задоволиме нашите космички планови кои имаат рок на траење. Таков Бог не постои и на крајот , тој ни е бескорисен, не ни е потребен. Ако смртта е крајот, а Бог е мојот натприроден слуга, тогаш не ми е потребен. Не го сакам. Тој не ме допира. Тој ништо не ми прави. Тој ништо не ми кажува.

Но, ако Бог е личност, љубовник и младоженец и јас имаме личен однос со Него, тогаш работите се менуваат. Личниот однос бара храброст. Има одговорност, прошка, борба, битки, падови, насмевки, молитви, болка. Кој го сака сето тоа? Статуа на Бог на која ѝ правам леб и фанур пити за да ја откупам неговата наклонетост е во ред.  

Единствениот што го „видел“ Христос таков каков што навистина е бил крадецот. И ова препознавање го направило првиот граѓанин на Рајот.

Христос е Богочовекот и ни ги отвори Портите на Царството Небесно. Ќе викаме „Осана“ додека сонцето не зајде, и „Распни го“ ќе си велам на себе си. Тогаш палетата на мојот живот ќе почне да ги добива боите на Рајот.

отец Спиридон Скутис