Многу луѓе одат и ги исповедаат истите гревови многу пати.
Секоја година пред големите празници, класичната иста фраза: „Знаеш, оче мој, го правам ова постојано, што да правиме сега, работите не се менуваат.“ Отците, се разбира, го споменуваат „Падна? Стани веднаш!“, со услов за тешка борба, а не за самооправдување и одмор. Но, тука имаме случај на луѓе кои се одмориле во страста. Се заљубивме во тоа. Како да сме „венчани“ со Христос, а во исто време имаме ја имаме страста како наша господарка, а потоа му кажуваме на Христос дека: „Добро, ништо не е во ред.“ Всушност не сакаме да ја напуштиме страста. Едноставно го кажуваме тоа во исповед за да се причестиме. Тоа е, во суштина, дејствуваме со правен и емоционален внатрешен распоред, но по Светата Причест ќе продолжиме да бидеме самите себе. Се одмораме во сето ова. Но, годините минуваат и нашата страст ја јаде нашата душа, но не сакаме да ја извадиме од нашите животи. Или затоа што ни се допаѓа, или затоа што сме навикнати на тоа, или затоа што сме во врска со тоа со години, итн. Ние сме во суштина затвореници на страста и кога одиме на исповед, едноставно излегуваме од затвор за кратко време и по Светата Причест се враќаме зад решетки со нашата страст како цимер.
Многу отци велат за страстите дека како што на дрвото што е постаро по возраст му требаат повеќе секири за да падне, така и во духовниот живот, со секоја измината година борбата станува сè потешка, но со помош на Христос сè е можно. Кога се бориш со ѕверови, не смееш да се опуштиш. Ѓаволот никогаш не спие, а нашите демони врескаат за храна, па затоа нема време за губење.
Духовниот живот бара храбри одлуки. Потребна е храброст, самопочит и борба со целото наше „битие“. Светлината и темнината не можат да постојат заедно. Ги сакаме и двете, но тоа не е можно. Времето за битки со нашите страсти и темнина не е најдобриот лекар. Но, кога ќе одлучите да се борите, ден по ден добивате основа за да се движите кон исцелување и промена.
Да почнеме да водиме мали битки и да дозволиме нашата борба да се води во мали чекори. Оттука почнуваме, а Бог го има тоа. Можеби на почетокот треба малку да го намалиме нашиот контакт со страста и да се бориме молејќи за Божјата благодат. Без Христос, страста не се трансформира. Не е прашање едноставно да не паднеме во страст или едноставно да имаме ограничен однос со неа. Прашањето е целата оваа моќ да ја промениме ориентацијата и ова може да се направи со Божјата благодат. Христос ни ги дал оружјата: „тој род не може да се истера со ништо друго освен со молитва и пост“ (Марко 9:29).
Силата на страста мора да се насочи некаде, во спротивно личноста останува празна и постои ризик од враќање кон страста со полош моментум и за жал следната фаза ќе биде очај. Во суштина, силата на страста е како активна жица со струја што ја имаме во нас (силите). Ако ја оставите да виси, ѓаволот ќе ја искористи и ќе ве направи своја марионета, па ја носиме кај Христос и таму овие сили го наоѓаат изворот на животот и се трансформираат во светост. Од каде што се во адот, тие се вознесуваат кон дворовите на Рајот.
Многу луѓе кои повторно паѓаат по битката со страста, се струполуваат во празнината на очајот, а потоа им е тешко да станат.
Очајот и одложувањето се состојби на ѓаволот за да нè држи во своите „раце“.
Без одложување, без очај. Трчање кон Христос и секојдневен напор без да очекувате нешто конкретно... ТОЈ знае...
Добра борба.
Отец Спиридон Скутис