Овој потресен настан се случил во водите на Саронскиот Залив кон крајот на 20 век. Го раскажала една од најистакнатите духовни чеда на Свети Порфириј Кавсокаливит, која требало да стане монахиња.
Во едно од крајбрежните предградија на Атика требало да се одржат натпревари во пливање за жени. Учествувала една исклучителна девојка, Ана, која била шампионка во пливање, роднина на духовното чедо на Светиот.
Друга пријателка на Ана, која исто така беше многу добра во овој спорт, исто така ќе учествуваше во игрите. Треба да се нагласи дека Ана, покрај одличните пливачки перформанси, имаше и многу побожна душа.
Таа беше побожна, благородна и великодушна. Сите ја сакаа! На денот на натпреварот, толпа луѓе се собрала на означеното место. Меѓу нив биле и родителите на двете девојчиња. Кога започнало натпреварот и спортистите нурнале длабоко во морето, Ана била забележливо напред. Нејзината пријателка пливала зад неа.
Одеднаш, со крајот на окото, Ана ја гледа девојката како исчезнува во водата, доживеала грч! Веднаш, со другарството што ја разликуваше, таа ја напушти трката и се упати кон неа.
За жал, набљудувачите на трката не го забележале веднаш инцидентот. Кога Ана се приближила, нејзината пријателка веќе ја изгубила силата. Во обид да се спаси, ја зграпчила за вратот и двете потонале.
Кога конечно добиле вест од брегот и се упатиле кон нив, ги нашле и двете починати! Лесно е да се замисли тагата што ја чувствувале родителите, но и целиот свет, особено за Ана, оваа хероина на љубовта.
Таа се истакнуваше во пливањето, се истакнуваше во величествениот спорт на саможртва, за спасението на својата ближна! Таа ги применуваше Божествените зборови Господови… Атинската академија го почести херојскиот чин на Ана, доделувајќи ѝ ја наградата на нејзината мајка.
Но, таа беше потресена! Беше неутешна и нејзината душа беше во опасност. Тогаш духовната ќерка на Свети Порфириј решително интервенираше.
Таа ја утеши, ја зацврсти во верата и со нејзината усрдна молитва кон Бога, страдалницата најде мир, се просветли и стигна до точката да го слави Бога за хероината и маченичка ќерка што ѝ ја даде.
Ана, оваа света душа, гледајќи, на начин што само Бог го знае, помошта што нејзината пријателка и чедото на Светителот што ѝ ја понуди на нејзината мајка, сакаше да ѝ се заблагодари. И, чудото се случи!
„Беше пладне“, раскажува чедото на Свети Порфириј, „не спиев, бев во сосема нормална состојба, кога одеднаш се отвори вратата од мојата соба и влезе Ана, сјајна, божествено убава, со слатка насмевка!
На почетокот бев потресена, но веднаш ме преплави Божествена радост и веселба. Останав без зборови, гледајќи ја. Потоа се слушна нејзиниот глас, мирен и сладок. Таа ми рече:
– Добив дозвола од Господ да дојдам, да ти се заблагодарам што ѝ помогна на мајка ми.
Те молам кажи ѝ дека можев да се спасам. Знаев како да се ослободам од рацете на мојата пријателка, но немаше да имам сила сама да излезам на брегот и да се соочам со нејзината мајка (!!)
Исто така, кажи ѝ дека ние не страдавме. Во тие тешки моменти ни се јави нашиот Господ, нашиот Христос. Божествено насмевнувајќи ни рече: „Ако сакате, ќе ве вратам во земниот живот“.
Што сакате, да се вратите или да дојдете со мене?“ И ние избравме да одиме со Него! Никој не може да ја види Неговата Божествена убавина и љубов и да претпочита нешто друго, сестро моја.
Потоа додаде со уште поголема љубов:
– За доброто што ми го направи, ќе ти откријам една тајна од Рајот. Многу добри и добродетелни луѓе доаѓаат таму.
Архиепископите, свештениците, монасите и веруваат дека ќе го заземат првото место на Небото. Но, првото место им припаѓа на оние кои ги жртвуваат своите животи за другите!
На оние кои го имитираат Христос во жртвата!
Таа ги кажа овие работи и исчезна, оставајќи ме со неопислива радост и емоции... „Првото место во Рајот е за оние кои ги жртвуваат своите животи за својот ближен!...“