Исповедта како завој на душата
Седев во исповедалницата, како што правам со децении, скромно, како човек кој не ги држи клучевите од туѓите судбини, туку како оној на кого му е дадена благодатта да ги отвори вратите на милосрдието.
Не е тоа мојата сила, мојата мудрост, ниту мојата добрина, туку Божјата благодат што тече низ еден старец, сосема обичен човек.
Тој ден, еден млад човек влезе во храмот, тивок, со спуштен поглед, срцето му беше како замолчена труба, сакаше да проговори, но устата не му се отвораше. Тој дојде кај мене и ми рече:
– Старче, сакам да се исповедам... но се срамам.
Го гледав како татко што го гледа синот што му доаѓа на помош. Не за да го прекориме, не за да му ги продлабочиме раните, туку за да му покажеме дека тие рани одамна му се познати на Оној кој го љуби повеќе од самиот живот.
– О, мило дете.. – му реков тивко, како мајка која се приближува кон дете кое паднало и плаче.
– Што мислите, што е духовник?
Дали сум тука да судам или да лекувам?
Се сетив на една случка од мојата младост.
Еден човек дојде кај мене, целосно скршен во душата, а лицето му изгледаше како да го носи целиот свет на своите рамена. Долго време молчеше, а потоа само една солза му се лизна по образот.
– Татко, изгубен сум.
Не успеав. За мене нема спас.
Потоа му раскажав што сум видел како дете: едно момче паднало од дрво, си ја скршило раката. Го однесоа на лекар, и наместо да го караат што се качува таму каде што не му е местото, тој нежно ја зеде неговата мала рака, ја почувствува, му ги стопли рацете и со љубов ја постави коската. Тој го прегрна и рече:
– Ќе мора да се одмориш сега, но сè ќе биде во ред. Не плаши се.
И така е и со исповедта. Не доаѓаш кај судија, доаѓаш кај лекар. Не си тука за да ги наброиш своите грешки, туку за да го олесниш својот товар.
Гревот е како отров што се шири низ телото, но Бог е како добар доктор кој чека да му кажеш каде боли.
Ако молчиш, тој не може да ти помогне.
Но, ако му ја предадеш својата болка Нему, ако не се срамиш, тогаш Тој доаѓа со лек.
И тоа не само што лечи, туку и заборава.
Тој е Бог на заборавот кога станува збор за гревот и Бог на сеќавањето кога станува збор за вашата љубов и покајание.
Младиот човек потоа ми се насмевна низ солзи.
– Значи, не сум валкан пред тебе?
– Не си. Ја гледам твојата душа како рака што само чека завој. И Христос е тој завој. Јас сум само старец кој му помага да го зацврсти.
Исповедта не е срамна. Штета е да се живее со рана што може да се излечи, а никој да не ја види.
Следниот пат кога ќе одите на исповед, запомнете ги овие зборови: исповедникот не е судија.
Тој е раката што ја држи твојата ранета душа, за да не боли повеќе.
А Бог?
Тој стои зад него, со блага насмевка, и вели:
Добредојде, дете.
Јас сум тука.
Јас простувам сè.
Само дојди.