Страдањата во последните времиња и повикот кон светост
Светите отци, просветлени од Светиот Дух, честопати зборувале за последните времиња не како за време на уништување, туку како за време на големо духовно искушение. Нивните зборови нè потсетуваат дека духовното страдање на луѓето од последните денови ќе биде толку длабоко, болно и моќно што ќе биде еднакво по својата тежина и вредност на физичкото страдање на мачениците од првите векови на христијанството. Но, за разлика од видливото мачеништво, овие страдања ќе бидат невидливи за очите на светот - скриени во длабочините на срцето, во борбата на умот, во искушенијата на душата, во осаменоста и борбата со духовната студенило на овој век.
Во овој свет полн со бучава, искушенија, конфузија и морален релативизам, на човекот му станува сè потешко да ја препознае вистината, да дише сè повеќе и повеќе во простор каде што духовните вредности се заменети со минливи задоволства. Срцето го бара Бога, но му се дава сè помалку простор. Духот бара тишина, но сè повеќе се задушува во бучавата од информации, во социјалните мрежи, во прекумерната приврзаност кон материјалните нешта.
Во такво време, страдањето на душата станува Крст не помалку тежок од дрвениот што го носат мачениците. Тоа е страдање од осаменост, од неразбирање, од внатрешен крик за смисла. Тоа е борба со недостаток на вера, со тага, со празнина, со искушенија кои не оставаат рани на телото, туку крварат во срцето.
Но Светите отци не укажувале само на страдањето. Тие нè научија како да преживееме и да ги надминеме овие страдања – така што, како што рече еден старец од Света Гора: не сме од овој свет. Ова значи дека мора да ги зачуваме нашите души од нечистотијата на овој век. Да живееш во светот, но да не бидеш дел од него. Да не дозволиме духот на ова време, духот на алчноста, гордоста, зависта и рамнодушноста, да влезе во нас. Да се зачуваме во чистотата на верата, во скромноста, во љубовта, во молитвата и покајанието.
За да ги преживееме овие страдања, треба да ги имаме нашите умови на небото, а нашите срца во Бога. Да не се плашиме од тагата, туку да ја претвориме во молитва. Да не бегаме од тишината, туку да го бараме Божјиот глас во неа. Да не бараме полесен живот, туку подлабока смисла.
Оние кои ќе успеат да му останат верни на Бога на овој свет, кои го носат својот внатрешен Крст со трпение и љубов, ќе бидат вброени меѓу најголемите христијански сведоци. Бидејќи мачеништвото денес не се извршува на сцена, туку во тишина, во тајност, во длабочина.
Затоа ако страдате во душата – немојте да мислите дека сте слаби. Можеби ти си оној избран да го поднесеш страдањето што Бог не им го дава на сите. Ако се бориш со тага, не се откажувај - можеби токму во таа тага созрева твојата светост. Ако не те разбираат - биди смирен, бидејќи Бог го гледа она што луѓето не го гледаат. И знајте го ова: кој ќе остане верен до крај, во вистина и љубов, ќе наследи невенлив венец.
Да не бидеме од овој свет – тоа е нашиот пат.
Иако е тежок, тоа е патот што води кон Животот.