Свети Софрониј Сахаров вели: „Да се биде христијанин значи да се верува во победата над светот и ништо помалку од тоа“.
Но што значи ова? И го велам ова затоа што многу пати погрешно ја разбираме оваа победа над светот. Деновите низ кои поминуваме, браќа мои, се карактеризираат како тешки.
Медиумите го хранат умот со информации и предвидувања што го прават срцето загрижено за утрешниот ден.
Луѓето живеат и дишат со вознемиреност што им го исполнува секојдневниот живот. Постои неизвесност, конфузија, превирања.
Па, како треба ние христијаните да се справиме со оваа реалност?
Некои лежерно велат: „Бог нема да дозволи да претрпиме штета“. Но, оваа изјава поттикнува илузија и лажна вера.
Што значи „Бог нема да дозволи да трпиме штета“? Или други тврдат, ние христијаните сега сме Божји избран народ и Бог нема да нè напушти.
И секако, браќа мои, Бог нема да нè напушти, но не на начинот на кој повеќето христијани го разбираат тоа. Очигледните зла што нè снашле не сигнализираат Божјо напуштање, напротив, би рекол...
Тврдиме дека Христос ќе го победи злото, ќе ги здроби своите непријатели, ќе ни помогне, ќе не поддржи. Но, во кој Христос на крајот веруваме, во оној што ќе дојде? Или во оној што дојде? Христос, браќа мои, дојде.
Христос нема да го победи злото, но го победи, Христос нема да нè спаси, но нè спаси од тиранијата на ѓаволот, а сепак ние инсистираме да веруваме во иден Христос, на кого за жал му припишуваме световни атрибути, му припишуваме квалитети и дела на светско оправдување или одмаздољубиви дејствија во рамките на наводно христијански дух.
Кога велиме дека „веруваме во Бога“, тоа е како да велиме „Јас живеам како Бог. Јас го живеам Неговиот живот“ . Оваа исповед е тешка! За да биде вистина, мора да се доживее или барем мора да сакаме да ја доживееме и да се стремиме кон неа.
Живеејќи христијански живот, треба да се обидеме да не паднеме во стапицата на ѓаволот кој ни кажува дека сè ќе биде добро, дека ако верувате во Бога, сè ќе биде добро за вас, и дека ќе имате работа, и ќе имате добро здравје, и ќе имате деца и тие ќе успеат во своите животи, и воопшто, ако се обидете да живеете во Христа, Бог ќе ве благослови.
Овие мисли се демонски. Бидејќи гледате луѓе кои веруваат во горенаведеното, и одеднаш ги снаоѓа болест или некое друго искушение, тие веднаш почнуваат да ги кажуваат сите овие зошто и да се расправаат со Бога.
Зошто, Боже мој, мене, јас што одев во црква секоја недела? Зошто, Боже мој, мене, јас што постев, што се молев, што те исповедав пред луѓе? И на крајот се разочаруваат и паѓаат во очај, хулејќи го дури и Богот во кого наводно верувале.
И Бог доаѓа и одговара на сите овие „зошто“: Да, брате. Зошто не? Што очекуваше? Да бидеш оправдан во очите на светот? Дали очекуваше да успееш во очите на светот?
Дали очекувавте сè да ви оди добро во светот? Дали очекувавте да живеете во удобноста на богатството, физичкото здравје, општественото признание, професионалниот успех?
Ако сето ова го очекувавте од мене, погрешно го очекувавте. Ви реков и други работи: „Кој не го земе својот крст и не ме следи, не е достоен за мене“.
Искушенијата, браќа мои, се неразделен дел од животот во Христа. Свети Нектариј Егински вели: Искушенијата се даваат за да се откријат скриените страсти, за да се борат против нив и така душата да се исцели.
И Свети Јован Златоуст забележува: Без проблеми, без несреќи, без болести, без таги, што би направил човекот? Тој би се фрлил во сензуалност и пијанство, би се валкал во калта како свиња, целосно би го заборавил Бога и Неговите свети заповеди.
Сега, меѓутоа, вознемиреноста и стравовите, тагите и искушенијата го држат донекаде буден, станувајќи за него училиште за филозофија, гимназија за душата.
Тагите и искушенијата не се причини за тага, туку за фалење и радост… Нашата вера во Христа, браќа мои, мора да се докаже со нашата доверба во Неговата Божествена Промисла.
Да не заборавиме дека Христос и нас нè „изгуби“. Тој беше погубен. Умре на срамното дрво од крст. Христос доброволно изгуби од светот и токму поради оваа причина победи.
Тој навидум изгуби, а во суштина победи. Тој страдаше, но нè обнови. Тој умре, но и воскресна.
Значи, ако нашиот Христос не рекол не на искушението, на болката, на смртта... ќе кажеме ли ние?
Црквата, браќа мои, не живее само со надежта, туку и со сигурноста на Воскресението. Христијанинот мора да живее со сигурноста на Љубовта на Бог Отецот кој „сака сите луѓе да бидат спасени и да дојдат до познание на вистината“.
Во текот на животот нè опкружуваат многу потреби. Многу проблеми, и поголеми и помали, кои заканувачки се појавуваат пред нас во секој момент.
Но Бог вели: Нема да те оставам сам и незаштитен. „Јас сум со тебе во неволја.“ „Повикај ме во време на неволја, и јас ќе те избавам, и ти ќе ме прославиш.“
Немој да се обесхрабруваш од проблемите во животот. Побарај моја помош, вели Бог, и јас ќе те извлечам од тешкотиите кога ќе бидеш подготвен.
„Во светот ќе имате неволја“, рече нашиот отелотворен Спасител и додаде: „но бидете храбри, Јас го победив светот“.
Не се обесхрабрувај, не те преплавува тага, не губиш храброст. Јас сум со тебе. Нема да го победам злото, но веќе го победив.
Но, не барајте од мене лесен живот, не барајте од мене убаво време, не барајте од мене живот без искушенија, бидејќи ако „без искушение, сте без круна“.
Свети Пајсиј Светогорец рекол: „Мудрa и промислена личност е онаа која јасно разбрала дека има крај на овој сегашен живот и која брза да стави крај на своите грешки и недостатоци живеејќи со смирение и покајание, соочувајќи се со секое искушение и искушение како можност за духовен напредок“.
Да веруваме во овој Христос, браќа мои, во Вистинскиот Бог Кој не престојува во малите работи на овој живот, туку нè моли да Го следиме со доверба низ искушенијата во Земјата на живите, во Неговото Небесно Царство.
Архимандрит Павлос Пападопулос