„Се возам со воз Москва-Петушки. Се качува бездомник од Курската станица. Има модринка во окото. Лицето му е отечено. Изгледа околу триесет години. Се огледува наоколу и почнува:
- Граѓани и господа, не сум јадел три дена. Искрено. Се плашам да крадам затоа што немам сила да избегам. Но, навистина сум гладен. Дајте ми колку што можете. Не гледајте ми во лице - пијам. И веројатно ќе испијам и што и да ми дадете!“ - и одеше по вагонот.
Нашите луѓе се љубезни: брзо му фрлија на бездомникот околу петстотини рубли. На крајот од вагонот бездомникот застана, се сврте кон патниците и се поклони пред нивните нозе:
- Ви благодарам, граѓани и господа! Нека ве благослови сите Бог!
И одеднаш, еден злобен човек седи покрај последниот прозорец, , одеднаш почна да му вика на бездомникот:
- Ѓубре, куче, просиш, бараш пари. А можеби немам со што да го прехранам семејството. А можеби ме отпуштија пред три дена. Но, не просам како тебе, ѓубре.
Слушајќи го ова, бездомникот одеднаш вади сè што има од сите џебови (веројатно две илјади во различни банкноти со кусур) и му го подава на човекот:
- Еве, земи го. Ти треба.
- Што? - човекот е запрепастен. -
Земи ги! Ти требаат повеќе од мене! Ќе ми дадат пак . Добри луѓе се! - Му ги става парите во рацете, се врти, ги отвора вратите и излегува помеѓу вагоните.
- Еј, застани! - човекот скокнува и истрчува со парите во рацете.
Целиот вагон, без да проговори ни збор, замолкнува. Околу пет минути сите внимателно го слушавме дијалогот . Човекот викаше дека луѓето се ѓубре. Бездомникот инсистираше дека луѓето се љубезни и прекрасни. Човекот се обиде да му ги врати парите на бездомникот, но не сакаше да ги земе назад. Сè заврши со тоа што бездомникот продолжи понатаму, а човекот остана сам. Не брзаше да се врати.
Возот застана на следната станица. Патниците слегоа и се качија. Човекот, исто така се врати во вагонот и седна на своето место до прозорецот. Никој не му обрна многу внимание. Вагонот веќе го живееше својот нормален живот. Возот повремено застануваше. Некој слегуваше, некој се качуваше.
Поминавме околу пет станици. Еве ја мојата станица. Станав и отидов до излезот. Минувајќи покрај човекот, фрлив брз поглед кон него. Човекот седеше, се свртен кон прозорецот и плачеше.“
Свештеник Димитриј Видумкин