Христос е единствениот пат...

 Ако некој ја напушти врската, најлошото нешто што можете да направите е да го „пукате“.

Многу е лесно да го повлечеме чкрапалото или да го камшикуваме со јазикот. Меѓутоа, тешко е да се земе молитвеното јаже и да се моли, бидејќи за тоа е потребно срце. Не ги знаеме битките што секој човек ги води во себе. Не можам да судам ничиј грев затоа што едноставно не сум Бог. Не го знаеме крајот на секој човек, па не можеме да зборуваме за тоа.

„Кој од вас е без грев, нека прв фрли камен...“ (Јован 8:7).

Да се потсетиме на ставот на таткото во параболата за блудниот син. Ова мора да биде нашиот став. Тишина и молитва, со раширени раце, чекајќи ја големата прегратка во моментот на враќање. Нема враќање назад, нашиот однос мора да биде љубовен дури и кон непријателите.

За секој наш брат, она што го посакуваме не е нивно истребување, туку враќање...

Враќањето не се прави со истрели и обвинувања, туку со тишини и молитви.

Кога некој ќе замине наместо „распни го, распни го“ . . . Најдобрата молитва се последните зборови Господови: „Оче, прости им, оти не знаат што прават!“ (Лука 23:34). . . .

Што друго можеме да направиме? Слободата на личноста ја почитуваме до крај дури и да не ни се допаѓа. Подобро е некој да замине отколку да остане и да боли и/или да биде повреден...

Последниве денови слушаме за избори на слобода, лични патеки и животни патеки.

Ако нашиот животен избор го нема Христос, тоа води до загуба. Јасни работи. „Јас сум патот, вистината и животот; никој не доаѓа при Отецот, освен преку Мене“ (Јован 14:6).

Гревот и Христос не одат заедно. Светлината и темнината, Христос и ѓаволот не одат заедно. „Никој не може да им слугува на двајца господари: оти, или едниот ќе го замрази, а другиот засака; или кон едниот ќе се приврзе, а другиот ќе го презре. Не можете да им служите на Бога и на Мамона“ (Матеј 6:24). Не можеме да бидеме Светлина кога избираме темнина и подземје.

Еромонахот Дионисијконкретно многу убаво ни кажува: „Сè додека човекот не остане во Него, Христос, целосно почитувајќи го неговиот избор, го пушта. Овој човек да не верува дека со Христа ќе дојде до крај. Тоа значи дека добродетелите кои се извршуваат во отсуство на Христос се како никогаш да не биле извршени. Самиот вели: „Кој не е со Мене, тој е против Мене; и кој не собира со Мене, тој растура“ (Лука 11:23) А кога овој човек ќе побара обожение како награда за своите доблести, Христос ќе одговори: „Будалче, што ќе биде со тие работи што си ги подготвил?“ Многу луѓе практикуваат доблест од социјални причини или за да го подигнат идолот на своето самообожение. Па нека бараат обожение од општеството или од самите себе како награда. Се разбира, ниту луѓето, ниту општеството или државата не се богови за да заслужуваат обожение. Затоа, кој заради Христа собира добродетели без Христа, е како да ги расфрла. Затоа, благајникот на побожните дарови вели: „Таков е и оној што собира богатство за себе, а не е богат пред Бога“

Ние не Го познаваме Христос и затоа паѓаме. Се трудиме да научиме за Него, да Го запознаеме, но многу пати ја промашуваме целта. За жал, ние Го доживуваме теоретски, додека светителите Го доживуваа како трудница која го доживува бебето во својата утроба. Правиме многу грешки, а една од нив е што го потценуваме ѓаволот. Без  смирение, молитва и пост ќе станеме негова марионета. Молитва и мир, браќа!

Да кажеме молитва за оние што заминуваат и овој молитвен јазол нека се напои со солзи за покајание и враќање.

Цел живот, патување да Го запознаеш и да ги сакаш сите……

Добра борба, добро покајание на сите нас.

Отец Спиридон Скутис