Мајка

 Мајка

Секое утро стануваше и пред да направи било таа одеше кај иконите.

Таа го направи крстот, полека, со почит.

Со десната рака ја зела малата чаша што ја користела за свеќа, потоа ја земала со левата рака и повторно го направила крстот.

Нежно ја стави на масата до неа, отвори мала кутија за накит во која наместо злато имаше темјан, јаглен и фитили.

Додаде малку масло, го смени фитилот, го запали извикувајќи „Достојно ест“ и ја врати назад во центарот на иконите.

Стариот фитил не го фрли во ѓубре, имала посебна кеса, кога се наполнила ја земала и ја палела во еден агол од својот двор.

Секој ден нејзиниот син ја гледаше во одреден момент кога го менуваше фитилот. Секогаш брзаше во тоалет, да се измие, да се облече за да оди на работа.

Неговиот татко ги напуштил пред многу години, веројатно за најдоброто што го оставил откако неговата сиромашна мајка го презела товарот на неговото пијанство и разврат.

Синот ја гледаше секој ден, секое утро како пее, ја кади куќата, се збогуваше со него со кадилницата во раката, прекрстувајќи го додека излегуваше.

Повторно можеше да ја види како нежно ги отвора завесите на прозорецот и го гледа додека влегува во автомобилот.

Потоа ќе се облечеше и ќе отиде во храмот за да го слушне слабиот глас на свештеникот како ја пее дневната литургија.

Внатре во храмот седеше исправено под иконата на Света Катерина.

Таму во клупата таа малку се наведна, ги затвори очите и ја кажа молитвата. Штом заврши литургијата, го чекаше свештеникот да го добие благословот. Ќе се покаеше, ќе му ја бакнеше рака и ќе си заминеше.

Попладне, додека се враќаше уморен од работа нејзиниот син, ќе ја најдеше како држи синаксар или молитвеник.

Му ставаше да јаде, не го прашуваше многу, само дали е добро, само ако сака нешто и може да го направи тоа.

Таа седеше со него и го гледаше како јаде.

Го гледала и се радувала кога ја јадел сета храна од чинијата, но уште посреќна била ако тој побарал повеќе.

Ако го кренеше погледот, секогаш ја гледаше нејзината насмевка. Тивка, спокојна, нежна. Ја довршуваше храната. Таа го направи крстот.

Стануваа од масата.

Тој ќе отидеше во дневната соба, ќе го вклучи телевизорот, ќе гледаше вести или спорт, понекогаш заспиваше таму.

Вечерта стануваше, се облекуваше и додека ја отвораше вратата кажуваше „мамо, излегувам...“. Нејзиниот глас се слушаше од зад затворената врата од нејзината соба, но најчесто нејзините зборови „...пази дете мое...“, ги престигнуваше звукот на влезната врата.

Таа остана на затворената влезна врата, стоејќи, сама, тивка.

По некое време таа се враќаше во својата соба.

До нејзиниот кревет имаше мала подлога.

Нежно клекна на колена.

Нејзиниот поглед беше вперен во иконата на Дева Марија што ја имаше на нејзината ноќна маса.

Не би слушнале ништо што излегува од нејзината уста, не би слушнале глас, но ако бевте присутни ќе ги видевте нејзините очи како се полнат со солзи, како и течат по образите,  се тркалаат по вратот и се губеа во ланчето на нејзиниот крст.

Поминаа часови, два, три и четири часа. На колена. На оваа мала подлога, во оваа мала соба.

Таа никогаш не го прашувала својот син  каде оди, со кого е, што прави.

Таа својата грижа ја претвори во молитва.

Се огласи клучот од вратата. Тоа беше нејзиниот син. Тој се врати.

Таа го направи крстот.

Таа го беше на колена  и остануваше така се додека нејзиниот син не влезе во неговата соба.

Откако заспал, станувала. Но, понекогаш било тешко.

По толку долго време на колена таа повеќе не ги чувствуваше нозете.

Таа се обидуваше да се потпре на својот кревет. Понекогаш едвај успеваше да го потпре телото на душекот, друг пат лежеше мирно со раширени нозе чекајќи крвта повторно да циркулира.

Следниот ден, вратата од нејзината соба беше отворена.

Додека тој одеше во тоалетот,повторно ја виде како го менува фитилот.

И ова се случува со години.

Секогаш дискретно.

Имаа поврзувачка дистанца меѓу нив, однос на почит, разбирање, меѓусебно почитување.

Времето минуваше.

Тој запознал убава, љубезна, едноставна девојка. Нејзиниот син многу ја сакаше, а таа многу го сакаше него.

Ја донел и дома.

И кажале дека имаат намера да се венчаат.

Мајка му стана и го направи крстот, „благословени бидете чеда мои“, рече, падна на колена, ги зеде рацете на девојчето и ги бакна.

Ги бакнуваше и ги наполни со солзи, солзи радосници.

Поминаа неколку дена.

Домашниот распоред не е променет.

До тоа утро.

Синот се разбудил, излегол од својата соба, но не ја видел мајка си. Застана кратко.

Тој остана неподвижен неколку секунди.

Очите му се наполнија со солзи.

Неговите усни изговорија збор, но го повторија слабо, со шепот.

Но, како што одминуваше зборот, стануваше се погласен, додека гласот не му стана плач... „Мајко моја“, рече и пак рече, отрча до нејзината мала соба.

Ја отвори вратата. Ја виде како клечи на малата подлога.

Неподвижна, тивка, мирна, без здив, затворени очи, бројаница во рацете.

Тој се сврте и беше потпрен на страната на креветот.

Пред неа е иконата на Богородица.

Тој клекна покрај неа. Престанете да зборува. И тој престана да се движи.

И двајцата сега беа на колена.

Мајка и син.

Рамо до рамо.

По неколку минути се сврте, ја здогледа, ја погали по косата, ѝ пријде и ја бакна во очите, во оние очи кои сè уште беа влажни од солзите на нејзината молитва, од копнежот што го доживуваше.

Неговите очи беа црвени од соленоста на неговите солзи.

Но, лицето му беше мирно, како на мајка му.

Тој стана. Тој отиде до иконите.

Ја зеде свеќата со десната рака.

Го промени фитилот. Тој го направи својот крст.

Потоа ги известил роднините…

Најголемата проповед е нашиот живот…

Архимандрит Павлос Пападопулос