ЗРНО ПО ЗРНО...

 

ЗРНО ПО ЗРНО

 Ивана се врати од училиште со широка насмевка.  Часот по веронаука беше инспиративен, а приказната за молитвата како пат кон промената длабоко го допре нејзиното срце.  Решила да се обиде да внесе повеќе радост и мир во својот дом.

 Кога влегуваше во куќата, почувствува познат замор во воздухот.  Мајката, која до неодамна беше посветена само на неа и на нејзиниот помал брат Петар, сега работеше на две работи за да му помогне на својот маж.

 Таткото работеше деноноќно, обидувајќи се да биде во тек со сметките и долговите.

 Мајката седна на масата во кујната уморна, додека го предупреди својот син да се подготви за училиште.

 - Мамо, дали си добро?  – со насмевка праша Ивана.

 - Добро сум, душо, само сум уморна.  Како беше на училиште?  - рече таа обидувајќи се да се насмее, но Ивана виде дека не и е лесно.

 Ивана отиде во својата соба, но сликата на мајка си не можела да ја извади од глава.  Таа се сети на зборовите на отец Милош од веронауката: Молитвата е најдоброто семе што можеш да го засадиш во животот на ближните.  Но, семето нема да порасне само од зборови, потребни се и дела.

 Таа клекна пред Иконата во нејзината соба и тивко шепна:

 - Господи, ти благодарам што го имам моето семејство.  Помогни ѝ на мама да најде сила и радост и помогни ми да бидам нејзина поддршка.  Научи ме што да правам.

 По молитвата Ивана знаела што треба да прави.  Зема метла и правосмукалка и почнала да ја чисти куќата.  Таа го повикала и нејзиниот брат да и помогне, објаснувајќи му:

 - Ако мама види дека работиме напорно, можеби малку ќе се одмори.  Тато сигурно ќе биде среќен да не види вака заедно.

Кога мајката влегла во дневната соба, ги затекнала двете деца како ја бришат прашината и ги собират играчките.  Нејзиниот изненаден поглед беше се што и требаше на Ивана за да продолжи со својот план.

 Мамо, вечерва би сакала да се молиме заедно.  Знаете, на веронауката зборувавме за тоа како семејството е најсилно кога се моли како едно срце.  Можеме да го молиме Господ да ни помогне и да бидеме поблиску еден до друг – предложи Ивана.

 Мајката размислуваше малку, а потоа рече:

 - Во ред, душо.  Ќе се обидеме вечерва.

 Таа вечер целото семејство клекна пред Иконата.  Ивана ја започна молитвата:

 - Господи, ти благодарам што не собра вечерва.  Помогнете им на мама и тато да бидат помалку уморни, а нас да бидеме подобри деца.  Благословувајте го нашето семејство да живее во љубов и хармонија.

 Секој ден потоа Ивана и Петар продолжија да помагаат во куќата и со своето однесување се трудеа да им донесат радост на родителите.  Понекогаш подготвуваа мали изненадувања, како топол чај за мама или кафе за охрабрување за тато.

 Малку по малку, сè почна да се менува.  Татко ми предложи еден ден:

 - Можеби би можеле секоја недела да одвојуваме време за молитва и заеднички разговор.

 - Тоа е прекрасна идеја!  - рече мајката чии очи сега почесто беа осветлени од насмевка.

 Ивана почувствува тивка радост во своето срце.  Знаеше дека не е само во молитвата, туку и во љубовта што сите почнаа да си ја покажуваат.

 Зимата дојде.  Еден студен ден, додека сите заедно ја украсуваа елката, мајка и ѝ шепна на Ивана:

 - Ти си нашето најубаво зрно љубов, драга моја.  Ти благодариме што не вративте еден до друг.

 Ивана знаеше дека тие зборови се нејзината најголема награда.  Зрно по зрно, молитва по молитва, љубовта им го исполни домот.