Крстот што го носиме...

 

Крстот што го носиме

 Кога Господ нè повикува да го носиме неговиот Крст, тоа не го прави за да нè оптоварува, туку за да нè ослободи.  Крстот, колку и да изгледа тежок, не е товар што нè принудува да се сопнеме, туку мост што нè води во вечноста.

 Но, како ќе го почувствуваме тој товар - како тежок товар или како потпора на љубовта - зависи од тоа колку сме го отвориле срцето за Божјата волја.

 Оној што пружа отпор, кој го држи својот Крст како своевиден товар, често се заморува и губи сила.  Неговото срце останува приврзано за земните грижи, па Крстот станува тежок, речиси неподнослив.

 Но, оној што со доверба ќе го прифати Крстот, како дар кој нè осветува, ќе почувствува како истиот тој Крст го воздигнува.

 Тој веќе не е само дрво, туку крилја што нè носат кај Господ.

 Господ вели дека Неговото бреме е лесно затоа што ние не го носиме сами.  Неговата љубов е силата што нè одржува, Неговата благодат е утеха што нè зајакнува.

 Кога ќе се свртиме кон Него и ќе речеме: Господи, не можам сам!, Тој влегува во нашиот живот и го зема нашиот товар.

 Одеднаш, тежината се претвора во радост, страдањето во благослов, а болката во светлина што ни свети.

 И затоа ве молам, браќа и сестри, да си простуваме еден на друг.  Како што Господ ни простува, така и ние си должиме прошка еден на друг.

 Затоа што Крстот што го носиме станува полесен кога не го оптоваруваме со омраза, незадоволство и лошо сеќавање.  Љубовта е она што го олеснува секој Крст.

 Да го прифатиме нашиот Крст како подарок, а не како казна.  Да се ​​сакаме, да простуваме и да бараме прошка.

 Затоа што само така ќе разбереме дека, навистина, Неговото бреме е лесно, а Неговиот јарем е лесен.