Што значи критикување - Старец Ефрем Филотејски и Аризонски

 Што значи критикување - Старец Ефрем Филотејски и Аризонски

Што значи критикување? Сè додека не се сметаме себеси за непогрешливи во секој грев. Затоа Господ рекол: „Не судете, за да не бидете судени... “ (Мат. 7, 1). Критиката е толку сериозна, се разбира, иако ја сметаме за „леплива трошка“ и упорна грешка. Постојан грев е оној што се прави во секоја прилика и секој час.

Ние сме такви, фатени сме, иако сме оптоварени со рани и гревови, зборуваме за други. Кога ќе одиме во болница, ќе видиме дека сите се болни. Но, гледате дека никој не критикува друг болен, дали го забележавте тоа? Никој не му рекол на пријателот: „Зошто имаш рак“, бидејќи и тој е болен од рак. Додека сите сме овде ментално болни, сепак едниот го удира другиот. Еден е болен во окото и гледа во друг кој е болен во белите дробови. А сепак ние страдалниците не го разбираме тоа..

Гревот не потемнува, ѓаволот не потемнува, за да не ги држи сите во осуда. „Утре ќе умрат и јас ќе ги фатам право во лице“, рекол ѓаволот, а Христос, кој е вистинит, ќе им рече: „Суди? Дали судите? Што кажа во Евангелието? Не осудувај. Дали сте судии? Од каде сте вие ​​судии? Јас сум судијата“.

И затоа нема да судиме секого според стандардот по кој ги мериме другите. А сепак ние страдалниците не го разбираме тоа и отвораме уста и зборуваме за едно и за друго и фрламе камења по анатемата, без да сфатиме дека ние први анатемаме.
Колку и колку луѓе, кои ги сметаме за безопасни и грешници, може еден ден да се најдат во Царството Божјо, а ние, кои седиме на судот и судиме, да бидеме осудени и да одиме во пеколот!

Затоа, потребно е да бидеме многу внимателни кон нашите дела и да се трудиме да го искорениме егоизмот, овој страшен ѕвер, кој ги јаде сите наши храни. „Јас“! Ова се разгорува во нас и ние беснееме и беснеме и критикуваме и бараме едно, бараме друго и пцуеме и исмеваме едниот, а другиот го понижуваме. Ѕвер! Ова помага да се критикува, ова го надува калкулусот дека правиме нешто, дека сме добри, дека имаме доблести и илјада и две други.

Почетната точка на доброто е смирението, а почетната точка на лошото е себичноста.

Кога судам човек од сочувство, не го осудувам, обвинувам и понижувам од надуен егоизам, туку од љубов и склоност - пр. велиме дека тој и тој, ако не го направи ова, колку ќе има корист – го кажуваме со болка и се молиме за него, ова не е осуда. Додека кога го етикетираме како злобен и себичен и го понижуваме пред другите, тоа е грев и осуда.