С.О.С. што не му досадува на Бога!...

 

С.О.С. што не му досадува на Бога!

Господи имај милост...

Колку пати самите не ги слушаме или кажуваме овие два збора? Нашите свети служби се буквално обземени од оваа кратка и толку сеопфатна молитва!Но, прашањето е: дали кога ќе го слушнеме обрнуваме внимание на тоа? Дали ни допира до срцето кога го кажуваме тоа?

Во оваа мала молитва е содржано сè што човекот би морал да бара од Бога и сè што Седобриот Бог би морал да му даде на човекот.

Господи имај милост…

Тоа е најдобрата и најкорисната молитва за Православниот христијанин. Зашто со неа се повикува на милоста Божја, кој е: најмилостив,кој ги сака праведниците и ги помилува грешниците.

Затоа нашата Света Православна Црква постојано ја повторува оваа Света молитва.

Големиот и сладок Русин Свети Јован Кронштатски вели: На сите луѓе им треба бескрајната Божја милост. Затоа често да го повикуваме со овие два збора: Господи помилуј. Не случајно слушаме како тие упорно се повторуваат на нашите Богослужби. Тие служат на големата причина за покајание. А нашата Православна црква е токму перото на покајанието на грешниците.

Господи помилуј...

Тоа е СОС што христијанинот го испраќа во рајот, како бродоломник кој се дави и вика: „помогни, изгубен сум“, чекајќи некој да го слушне и да интервенира да го спаси. .

Оној што нè слуша како бараме спасение е Христос. А Божествената милост што ја бараме е спасението што Тој ни го нуди. Христос дојде да нè помилува. Целото негово искупително дело и пред сè Неговата жртва на Крстот и Неговото Воскресение е принос на Неговата Божествена милост. Христос е воплотена Божествена милост. Тоа е бездната на милоста, бесплатно понудена на секоја душа што сака да се спаси.

Божјата милост не е ништо друго освен благодатта на Светиот Дух, која ние грешниците мораме да ја бараме од Бога и непрестајно да извикуваме: Господи помилуј, т.е помилуј ме, Господи мој, грешникот, во тажната состојба во која се наоѓам... Дај ми дух на сила... Дај ми дух на љубов... на мир, чистота, кроткост и смирение... Така, тој што знае дека има потреба од сето тоа и ги бара од Семилостивиот Бог, извикувајќи: Господи помилуј, сигурно ќе го прими оној што бара и ќе добие милост и Божествена благодат. Меѓутоа, кој не знае ништо од овие, туку само извикува „Господи помилуј“ од навика, никогаш не е можно да ја добие Божјата милост.

Господи имај милост...

Со овие два најслатки зборови ние кои „многу грешиме“ се обраќаме кон океанот на Божествената милост и бараме прошка за нашите гревови. Бездната на нашите престапи ја принесуваме на бездната на Неговата љубов и милост и Го молиме да нè помилува. Затоа што да се има милост значи да се ослободи другиот од вината, која не може да ја отстрани со свои напори. Да го ослободи од долгови кои самиот не може да ги плати. Исцели го од болеста за која беспомошно не може да најде никаков лек. И тоа е токму она што го прави Господ!

Светителите не учат дека според нашето покајание добиваме голема или мала милост. „Можно е“, вели Авва Варсануфиј, да се најде мала милост и можно е да се најде голема милост. Давид ја избра големата, велејќи помилуј ме Боже според твојата голема милост. Па тој што сака величина, ја наоѓа со смирение и кротост и трпение и слично. За да се најде милост, тоа се постигнува со молитвите на Светите. Но, дали мала или голема, зависи од вас. Изберете што сакате...

Тоа секако сакаат да го нагласат Господовите зборови за покајниот грешник: нејзе ѝ се простуваат многу гревови, оти Ме возљуби многу; а кому малку се проштава, и љубов мала има! (Лк. 7,47).

Господи имај милост.

Сите наши потреби се скриени овде. Духовно и материјално; индивидуални, семејни и социјални; нашите познати и непознати; нашите опасности, нашите болести, нашите стравови, часовите на тага, болка, напуштање и разочарување; проблемите на сегашноста и иднината, националните и глобалните...

Кога нашата Црква Литургиски се моли: За мирот одозгора... мирот на вселената, за патниците, болните, заробените, за мирот на воздухот, плодовите на земјата и мирните времиња итн. гласот на Божјиот народ е гласен: Господи помилуј. Затоа што секоја Божја помош и интервенција во нашиот живот е милост т.е. благодарност и донација. Карактеристично е што во својата „обемна“ молитва Црквата бара прво Божествена милост, а потоа и за се останато (да се молиме за милост, живот, мир, здравје, спасение, посета и сл.) Затоа и опомена од Апостолот Павле, кој ни вели: И така, слободно да пристапуваме кон престолот на благодатта, за да примиме милост и да најдеме благодат за благовремена помош (Евреите 4,16).

Но, најголемата потреба и копнеж на христијанинот е Бог да го спаси од пламенот на пеколот и да му даде право да ужива во добрата на Небесното Царство.

Затоа тој го извикува своето најдлабоко, најсрдечно, најжестоко Господи помилуј за таа цел кон својот Господ. Ова ја сочинува „големата милост“ што толку често ја слушаме во нашите Свети химни.

Значи каде и да сме можеме да стенкаме од длабочината на душата и да кажеме помилуј ме Боже. Оној што вели помилуј ме, го зема Царството Небесно, зашто оној на кого Бог има милост не само што го спасува од пеколот, туку и му ги дава рајските добра.

Затоа Светите отци во Исусова молитва на краток и непрекинат начин бараат да го поистоветат „помилуј ме“ со здивот и срцето на секој верник. Но, за да се прими големата милост Господова, потребни се три работи:

- Прво, нашето длабоко и искрено покајание, како што предвидовме.

-Второ, понудата на нашата сопствена милост со прошка на нашите браќа, затоа што вели:Оти судот ќе биде безмилосен спрема оној, кој не покажал милост; милоста во судот се пофалува (Јаков 2:13)

- Трето, откажување од нашите страсни волји.

 Еднаш одамна отците се собираа за духовна корист. Одеднаш еден од нив стана и зеде мала перница и ја стави на рамениците, држејќи ја со двете раце. Потоа се сврте кон исток и се помоли, велејќи:

- Боже мој, помилуј ме, а притоа одговарајќи и самиот рече:

-Ако сакаш да те помилувам, остави го тоа што го мачиш и јас ќе те помилувам. Оваа сцена ја повтори неколку пати и на крајот седна. Тогаш отците го прашаа:

- Објасни ни го значењето на тоа што го направи? А Старецот им одговори:

-Перницата што ја носев на рамениците ја симболизира мојата волја. Го молев Бога да ме помилува, но поднесувајќи ја мојата волја. А Бог ми велеше: Остави го она за што си способен, т.е. волјата и тогаш ќе те помилувам...

А постариот подвижник заклучи:

- Така и ние, ако сакаме Бог да нè помилува да се откажеме од волјата и дефинитивно ќе ја наследиме Божествената милост...

 Архимандрит Атенагора Караманзани