Слово за Успение на Пресвета Богородица - Архимандрит Јован Крестјанкин
Слово за Успение на Пресвета Богородица - Архимандрит Јован Крестјанкин
Така, сега светот ја велича единствената личност на земјата - Дева Марија, Богородица и Мајка на светлината.
И токму на денот на Успението, славата и величественоста на никому непознатиот живот, и значителниот живот, блесна и се вознесе над земјата со очите на целиот свет. Пресвета Богородица со својот престој шеесет и две години ја освети земјата.
Сега сите сме навикнати на Нејзината слава, Нејзината моќ, Нејзината неразбирлива човечка љубов. Толку сме навикнати да бараме и да го добиваме од Неа она што го бараме што забораваме во чувството на срцето за Неа како жива личност како нас. Забораваме дека Нејзината сегашна слава и Божествена сила се плодовите на нејзиниот земен живот. А овие плодови ги роди живата вера на Пресвета Богородица, Нејзината Божествена љубов, Божјото смирение и бескрајното, трајно страдање - мачеништвото на целиот живот.
Таа одеше до Крстот на Нејзиниот Единороден Син, носејќи го својот крст долго пред Неговото страдање во голгота. Таа сиот живот постепено се искачуваше на Својот крст, а трњата на страдањата секојдневно ѝ ги бодеа чувствата, умот и срцето, сè додека ветениот, претскажан од праведниот старец Симеон Богопримачот, не помина низ нејзината душа. И овој Нејзин Крст ја воздигна Пресвета Богородица во слава на небото.
А подвигот на Нејзиното мајчинско служење и застапништво за човечкиот род, грешен, паднат, слаб и вечно потребен од помош, застапништво и милост, продолжува и по Нејзиното Успение.
А ние, драги наши, зад надворешните настани од животот на Богородица честопати ја пропуштаме внатрешната содржина на Нејзиниот живот. На крајот на краиштата, сето тоа се состои од тивко, големо страдање, претворање во мачеништво, кое не можеше да најде утеха во откровението, сочувството, разбирањето и сочувството на луѓето. И истото големо, несомнено предавање на Себеси на волјата Божја.
Тајната на земната цел на животот на Пресвета Богородица, која ѝ ја откри Бог со архангелски глас: „Радувај се, благодатна! Господ е со тебе! Благословена си ти меѓу жените!” (Лука 1:28) – беше толку натприродно и толку големо што смирението на Пречистата Дева не можеше да ја довери на никого. И како таа самата може да зборува за висината до која е издигната од Бога.
Само на четири луѓе избрани од праведноста на животот Самиот Господ им ја откри најголемата тајна што се случила во светот. На кого? Праведниот Јосиф Свршениот, Симеон Богопримачот, Елисавета, мајката на Јован Крстител и пророчицата Ана, кои први по знаење се поклонија на Пресвета Богородица како Богородица, а Нејзиниот Син како Бог и Син на Бога.
Пресветата Богородица избрала да страда во тишина до крајот на животот. И целиот нејзин живот е бескрајно продлабочување на срцето во трајни маки, вечна поворка од невидлива маченичка крв. Таа тивко страдаше од сомнежите на праведниот Јосиф.
Таа молчеше, го положи Кралот на вселената во јасли за говеда и немаше каде да ја положи главата. Богородица страдаше во тишина кога ја „пазеше душата“ на своето дете и кога стравот за Неговиот живот го натера светото семејство да избега од родната земја во Египет (Мт. 2:13-14).
Таа тивко и трпеливо го носеше трудот од својот живот. Пред Нејзините очи, Нејзиниот Син и Нејзиниот Бог беа Дете, Дете, Младина, и сите мајчински грижи кои одговараат на Неговата возраст беа Нејзината среќа, беа Нејзините радости. Но, во моментите на радостите на мајчинството, кога секоја мајка, гледајќи го своето дете, се издигнува со сон за неговата светла иднина во животот, ветувајќи ѝ, на Мајката, утеха, радост и поддршка, Пресвета Богородица во тие моменти видела во Синот на Божјото Јагне, кој дојде во светот да ги земе на себе неговите гревови. Воспитана во храмот Божји, таа го знаеше Светото писмо и знаеше со каква голема цел оживеаја Синот Божји и Синот на Богородица.
И со каков трепет таа го виде Неговото растење, а со тоа и приближувањето на тој голем и страшен човечки час. И секоја минута радост за Синот неизбежно се рефлектираше во Нејзиното срце со непрестајно страдање. А Нејзиниот Син, сличен на луѓето во сè, освен во гревот, никогаш не ја вознемирил или натажил Мајка Своја со човечка грешна слабост, туку ја оставил, се оддалечил со зрелоста, почнувајќи да му служи на човештвото.
И веќе на дванаесет години, Детето Христос со сета решителност го изговара првото отворено признавање на Себеси како Син Божји, а со тоа и првото директно укажување на Неговата Мајка дека Тој повеќе не ѝ припаѓа. Пресвета Богородица, откако го нашла слугата Исус во ерусалимскиот храм, кој останал зад своите роднини, го слуша нејзиниот нежен укор: „Што сте Ме барале? Зар не знаете дека Јас треба да бидам во она, кое што е на Мојот Отец?”( Лука 2:49). Овие зборови со болка се втурнаа во срцето на Мајката, јасно ѝ ја открија иднината на Синот. И пак Пресвета Богородица немо се поклони пред волјата на Севишниот. И како еднаш, на почетокот на нејзиниот голем избор, срцето не се спротивстави на приближувањето: „Еве ја слугинката Господова; нека ми биде според зборовите твои!“ (Лука 1:38). И таа го дава Својот Син, таа заминува во нејаснотијата за да се врати кај Него со правата на мајката само во Неговиот страшен час голгота, кога сите ќе Го напуштат. Дури и Бог Отецот ќе замине, давајќи место на полнотата на Христовиот подвиг, на полнотата на Неговата Божествена исцрпеност. А Богородица и во тој миг молчалива, тажна во сите нејзини длабочини, но храбра, верна и бестрашна, застана на Крстот, со Нејзината љубов поткрепувајќи го Синот во Неговиот голем подвиг. Но, таа повторно тивко стоеше и гледаше, вкочанета од сочувство кон Синот. А што се случуваше во Нејзиното срце, само Бог и Нејзиниот Син можеа да видат. Како сакаше да умре токму таму во тој момент со нејзиниот Син, за да престанат овие неверојатни страдања. „Еве ќе умрам и ќе бидам погребан за Него“, звучи крикот на душата на Богородица.
И на севкупниот животен подвиг на Нејзиното тивко страдање во овој момент се додава тестот на подвигот на Нејзината вера: Се нарекува Твојот Цар, Синот и Бог на Севишниот. Сега те гледам, слатка моја светлина, гола и ранета мртва. Соочена со срамот и распнувањето на Нејзиниот сакан Син, залудно со кукавичкиот пад на нејзините следбеници, нејзините пријатели Апостолите пред лицето на опасноста, таа не можеше а да не се сети на ветувањето на Архангелот дека Синот на Богородица, Нејзиниот Син, Господ „ќе му го даде... престолот на Неговиот татко Давида, Неговиот татко... и Царството Негово нема да има крај.“ (Лука 1:32-33). Но, според човечкиот суд, сè беше веќе завршено со срамна смрт на Крстот.
Од Крстот на Божествениот Страдач Христов до растргнатото срце на Мајката звучи охрабрување, завет, и устоличување на Кралицата Мајка на небото и земјата: „Жено, ете ти син!”“ (Јован 19:26). И сега, не само еден Син, туку синовите и ќерките од целиот човечки род, Нејзиното измачено срце мора да ја содржи Нејзината љубов. Таа мора да ги земе во себе оние кои ја одзеле од нејзината утеха - единиот Син. И повторно, како и во сите тешки моменти од животот, звучи Нејзиниот одговор на Бог Отецот и Бог Синот: „Еве ја слугинката Господова; нека ми биде според зборовите твои!“ (Лука 1:38).
Уште петнаесет години живот во дела непознати за светот за да се изгради Црквата - Христовата невеста на земјата, во молитвите до Синот за човечкиот род, во љубовното, трпеливо застапништво за оние кои уште не Го познале Бога. Не, таа не излезе да проповеда заедно со Апостолите, иако таа можеше да каже за Својот Син повеќе од кој било друг, бидејќи нејзиното чувствително срце го созреа Бог во Него уште од неговото раѓање. Таа повторно во тишина го носи подвигот на мајчинството и подвигот на верата, а само Апостолите се слеваат кон Неа, обожавајќи и јадејќи од најдлабоките длабочини на Нејзиниот дух, обожени со подвигот на животот. Пресвета Богородица била првата христијанка на земјата.
Неинволвирана во ниту еден грев, освен универзалниот човечки првороден грев наследен од прататковците, на Пресвета Дева Марија му дојде крајот на својот земен живот. Сакајќи да биде ослободена од врските на животот, таа повторно понизно се помоли на Својот Син и на Бога за она за што мисли секој земен - за претстојниот страшен час на смртта, кога темниот регион има моќ и авторитет да ги осигура оние што заминуваат од земјата. И нејзе, како потсетник за Нејзината избраност и потврда за нејзината непроменливост, повторно се јави архангел Гаврил и го објави исполнувањето на Нејзината молитва, ѝ подари светкава рајска гранка како знак на победа над злите духови и телесните врски. , и рече дека за три дена ќе следи Нејзиното Успение.
Светото Предание го сочува споменот на овој голем триумф - победата на човекот над смртта. Токму во моментот на Нејзиното Успение, Богородица, блажената, беше благословена од Отецот Небесен како Ќерка, Синот Божји - како Мајка и Светиот Дух - како Невеста Невенчана со секој благослов. Осветлен со небесна слава, придружуван од Небесните Сили, Христос ја зеде во Свои Божествени раце душата на Неговата Мајка, која Го родила по тело, за со свои раце да Го однесе кај Својот Отец.
„Оди, Пречиста, да се прославиш заедно со Синот и Бога“. Нејзиното тело со сета чест и слава беше погребано од Апостолите. Така, Пресвета Богородица, Ќерката на нејзиниот човечки живот, и оддаде почит на природата, но, откако станаа Пречеснит Херувими и Преславните Серафими, ги соедини небото и земјата со светоста.
Смртта не можеше да се држи за Нејзиното најчисто тело, кое во животот блескаше со огнот на страдањето и се обожени во него. И три дена по погребот, апостолите, откако го оттргнаа каменот од погребната пештера, ги најдоа само Нејзините погребни плаштеници. Богородица Воскресна со својот Син и Бог. И откако Воскресна, Богородица стана Мајка на христијанскиот свет, неизбежна Надеж на Христијанскиот народ. Од верата, страдањето и љубовта се исткаени Божествената сила и сила на Пресвета Богородица. И преку нив Таа доби моќ и право да ги разбере, сочувствува и сака сите слаби, оптоварени со тешкотиите на животот и врските на гревот. Таа и самата беше искушувана од нив, а сега може да им помогне на оние кои се во искушение.
Инспирирани и помудри сега од примерот на големиот живот на Богородица во Бога, ние, драги наши, да ја молиме Нејзината помош во се и секој час. И ќе ја замолиме Ревносната Посредничка да не ни ги одземе очистувачките животворни страдања, туку да ни помогне да ги поднесеме за спасение на душата, да не се разнежниме во нив и да видиме големи духовни благослови тајно сокриени во нивните длабочини.
„О Пречиста, моли се ревносно на Твојот Син и Твојот Бог, Твоето стадо да биде спасено и неповредено!“
Амин.
Comments
Post a Comment
Напиши коментар