Испитите на верниот човек
Смирението, исповедта, покајанието, кулминирајќи во Евхаристијата, го водат човекот до вкусот и живеалиштето Божјо во него. А потоа доаѓаат „испитите“.
После сето ова, како што ученикот кој по читање цела година посетува настава, оди на училиште и слично, треба да ги положи испитите за да оди во следно одделение, така и христијанинот.
„Испитувањата“ на Христовиот ученик се искушенија, неволји, отпор, неуспех, болести, катастрофи, самата смрт која доаѓа пред нас како врвен непријател, за да ја разниша нашата вера и да не уништи сите. Сè што може да му се случи на човекот во секој поглед, и духовен и физички, се духовни тестови. Тоа навистина го покажува она што го правевме толку долго. Затоа и еден Светител рекол: секое добродетелно дело што не е запечатено со искушението да се смета за вишок и дека е бескорисно. Нема автентичност.
Човекот ќе се гледа преку искушенија, неволји и тешкотии.Затоа не треба да се плашиме од искушенија и таги, туку со вера да поминеме низ оваа печка, знаејќи дека ќе ја поминеме оваа ситуација и ќе излеземе на другата страна и таму ќе ги видиме величините Божји. Ќе видиме дека на крајот ништо не може да му наштети на човекот. Никој и ништо. Без разлика со што некој може да ни се заканува, ништо не може да ни наштети. Зашто, ако човекот се надева на Бога, од кого ќе се плаши? Дури ни од самата смрт. Ако веруваме во Христос Распнатиот и Воскреснат, тогаш дури и смртта ни е решена и целиот наш живот има друга призма со која го гледаме нашиот живот. Затоа, кога ни се приближуваат неволјите, да не креваме паника, туку да изгледаме како храбри воини и да се „радуваме на неволјата“.
Се разбира, човечки не е лесно. Навистина е многу тешко да се достигне крајната граница на човечката издржливост. Бог ќе ви дозволи да ја достигнете крајната граница на човечката сила и издржливост. Нема да имате грам дополнително трпение за да извадите. А таму каде што ќе мислиш дека се се стопило, тогаш Бог ќе направи своја интервенција и ќе видиш дека е присутен и ќе добиеш сила на верата и ќе станеш уверен, како што споменуваат отците. Низ искушенијата, тагите, тешкотиите, смртта со која се соочил и таму во последниот час го видел Бога присутен, овој човек сега ги достигнал оние мерки на верата, каде што Христос рекол „ако имаш вера како зрно синап, ќе правиш чуда и знаци во светот“
Ова е големата тајна на верата, која Црквата не повикува да ја преземеме на себе. Секојдневно носејќи го нашиот Крст „со трпение ја трчаме сегашната трка“, трката што ја имаме секој ден пред нас, во нашиот дом, во семејството, во работата и воопшто во нашата средина. Борба со себе, нашето здравје, финансиската состојба, па дури и со годините, бидејќи старееме и времето на нашиот живот се намалува како што старееме.Ја трчаме трката, се трудиме, тагуваме во искушенија, но како противтежа ја имаме верата во нашиот Господ Исус Христос. Затоа, ние мора постојано да гледаме кон Него, бидејќи ако Тој ни избега, ќе потонеме и ќе се удавиме од очај и тага. Ако, пак, постојано го имаме пред себе, добиваме сила од него и со волја, сила и вера трчаме на претстојната трка на нашиот живот.
Митрополит Атанасиј Лимасолски