Колку пати сум застанал пред Нејзиниот лик...

 

Колку пати сум застанал пред Нејзиниот лик, пред нејзиниот Свет лик и немав апсолутно ништо да и кажам,вакум,  ништо, сите, очи, сите солзи...

Од моите исушени усни не излегоа зборови. 

Збор од мојот вознемирен ум.

Тоа е кога болката те заклучува, што те замрзнува во најтешката зима на твоето срце.

Тишина, празен поглед, парализирано срце.

Кога ве боли, не зборувате, молчиш а твоите плачења се толку гласни што не се слушаат.

Сум видел усните како пулсираат без да зборуваат.

Гласовите зарипнуваат без да се каже збор. 

Сите луѓе стануваат очи, целото тело плаче, глас без звук.

Тишина, тело во молитвена положба, во мирување…

Колку пати се молев во оваа апсолутна тишина. 

На овие студени подови на осаменоста, 

во ноќи кои изгледаа без ден.

Сам во друштво на иконата на Богородица, прегратка, Мајчино галење, 

топла прегратка и ѕвонење во увото:

Шшш, се ќе биде во ред……

Ова е Дева Марија,  која ги слуша молитвите на молчеливите, дека додека не зборуваш знае што зборуваш, која без објаснување знае како се чувствуваш и те разбира.

И денеска ѝ се молев на оваа Мајка на тишината, сите се молевме,  дури и оние кои не оделе во Црква.

Ја слушаше нашата тишина, ги чувствуваше нашите таги и загуби. 

Нашите таги и грижи, 

нашите стравови и паники, 

нашите фрустрации и разочарувања.

И бидете сигурни во едно, луѓето ќе те распнат, Бог ќе те подигне.

Се додека луѓето ве повредуваат, 

Христос ќе ве придружува.

Сè додека луѓето ви ги попречуваат соништата, Дева Марија ќе стане најширока во твоето срце,  во Нејзините раце сите ќе се вклопиме и предавници и изневерени...

Свети Јосиф Исихаст