Фрлајќи го отровот на гревот…

 

Фрлајќи го отровот на гревот…

Еленот не е само вегетаријанец, туку се храни понекогаш и со змии, па дури и со отровни. Така кога еленот ќе ја изеде отровната змија, во него се создава неподнослива жед.

Оваа жед му предизвикува желба да трча до изворот, да ја угаси жедта од една страна и со водата да го неутрализира отровот на змијата што влегол во него.

Но, ако еленот задоцни и не отиде навреме до изворот, тогаш умира од отровот на змијата.

На ист начин и гревот, ѓаволот е замислената змија. Оваа имагинарна змија на гревот со задоволство ја труе душата на човекот. Кога човекот греши, чувствува силна контрола над својата совест.

Совеста, вознемиреноста, болката го принудуваат грешниот човек да трча кон изворот на вечниот живот. Го принудува да трча кон Тајните на Црквата и таму кај изворот, исповедникот, го истерува отровот на гревот и ја прима вечната вода.

Во оваа духовна бања човекот се измива од смрдеата на гревот и излегува сосема чист, освежен во душата и светлина во совеста. На тој начин човекот се спасува од душевната смрт што ја создава гревот со лекот на задоволството.

Но, секој што ја одложува својата исповед е во непосредна опасност од отровот на гревот што ќе го доведе до духовна смрт. Човекот мора да трча со голема желба кон Бога!

Старец Ефрем Филотејски и Аризонски