Чудото што го доживеав од Света Параскева

 После тешка бременост, првото дете го раѓам со царски рез. Радоста што ја почувствував кога се разбудив од анестезијата и ги видов неговите мали очи е неопислива. Го гледав, го допирав, го држев во раце и не можев да верувам дека ова мало суштество излезе од моите утроба.

Посетата на болничкиот педијатар ме спушти на земја. Не беше јасен. Тој слушаше нешто во  срце на бебето, што моравме да го истражиме, рече тој.

Следниот ден на второ мислење го повикавме педијатарот Аргиро Николаракис, кој во тоа време водеше приватна ординација во Иерапетра. Таа дојде, го прегледа детето, побара да го нахраниме пред неа за да види како јаде и одговорот не беше непријатен. Детето треба да го види педијатриски кардиолог.

Не можам да ги опишам нашите чувства. НЕМА зборови да се опишат. Внатре се надевав дека е погрешна дијагноза и кога педијатарот што го прегледување детето, ќе ни кажеше дека се е во ред, но два дена сме пуштени дома. Само штом влеговме дома му се јавувам на педијатарот Тасос Анастасакис, тој доаѓа и го прегледува бебето. Дијагнозата е иста. Бебето треба да го види педијатриски кардиолог бидејќи во неговото срце слушам нешто што не изгледа нормално, ни рече тој.

Следните денови беа мачни. Од една страна баравме да дознаеме дали има педијатар кардиолог на Крит да закаже преглед, од друга страна се трудев да ја задржам присебноста и да не ја пренесам мојата тага на бебето, но ова беше невозможно. Не можев да јадам, не можев да спијам, се плашев дека во секој момент моето дете ќе претрпи нешто поради неговиот проблем, можев да ги видам неговите мали нозе и малите раце како се помодрени и ме фати паника, плачев многу.

Во еден од овие испади излегов на балконот да дишам. Спроти мојата куќа, црквата Света Параскева.  Ја гледам, го правам крстот додека оди очите ми течеа реки и со сета сила на душата се свртев кон Нејзината благодат и ја замолив да му помогне на моето дете.

Таа ноќ по многу денови заспав. Гледам во мојот сон, дека бев некаде високо и темно. Бебето го имав во раце и додека се обидував да го држам ми се лизгаше од раце. Поцврсто го зграпчив и го кренав погоре по телото и повторно ми се лизна. Среде оваа паника и вознемиреност, одеднаш се најдов на мојот балкон (на местото каде што наутро и се молев на Света Параскева ). Околу мене сончев, рајски ден, со туристи кои доаѓаат и си одат на улица среќни и се смеат. Го држам моето бебе во раце, се гледаме, двајцата спокојни, мирни, а меѓу мене и детето се издига огромен дрвен крст кој беше речиси двојно поголем од мене.

Следното утро се разбудив како никогаш да не сум знаела за проблемот на детето, како да не сум имала ни најмала нервоза, како да сум заборавила на тоа.

Поминуваат четири дена, а бебето не е добро. Му ставив термометар и беше 39,9. Веднаш го однесовме во болницата Свети Никола, но не можеа да не задржат. Бебето имало петнаесет дена и морало да го прегледа неонатолог, специјалност што ја немало во болницата. Не упатуваат во болницата Венизелио во Ираклион која беше дежурна и имаше неонатолошки оддел, ни даваат лек за да ја намалиме температурата додека не стигнеме  и да не му направиме компликации на детето. Заминувајќи, го правам крстот и се молам на Света Параскева дека се ќе биде добро. На пат, не знам ни колку брзо возеше мојот сопруг. Поминувајќи покрај црквата Свети Георгиј во Селинари, барам негова заштита на патот и нудам да го крстам бебето таму.

Во Венизелио стигнуваме во рекордно време и имаше специјалист педијатар во неонаталното одделение. Го прегледува бебето, ни вели дека не наоѓа ништо очигледно и дека детето треба да биде хоспитализирано на тестови на крвта и да му се дадат антибиотици бидејќи температурата била многу висока. Го информирам и за проблемот со срцето на детето, се чуди, пак слуша со стетоскоп и ми вели дека воопшто не слуша. Го замолувам повторно да го прегледа, слуша, и пак ми вели дека не може да најде ништо. Чекам следното утро да дојде директорот на неонатологија да го прегледа бебето, бидејќи мислев дека специјалистот не знае како да си ја работи работата. За почеток доаѓа друг педијатар. Ми вели, детето нема ништо. Подоцна доаѓа и Директорот, исто така ми вели дека детето нема никаков проблем со срцето.

Деновите минуваат, детето го завршува лекувањето од вирусот што му предизвика треска и ние сме отпуштени, во пресрет на Света Параскева. Маж ми оди на вечерна да се поклони (јас бев болна и не можев да одам) и таму го запознава педијатарот Анастасакис, кого телефонски го известив дека влеговме во Венизелио со треска. Прашува што прави детето. Мажот одговара дека е добро и дека треската е од вирус. Остави ја треската, му вели педијатарот, што е со другото прашање. Ништо не ни кажаа, одговара сопругот. Педијатарот ја напушта вечерната и оди во неговата ординација која била во близина. Го зема куферот и доаѓа дома. Го прегледува детето, повторно го прегледува, гледа во мене и во мојот сопруг и возбудено се насмевнува. Детето, вели тој и му се обраќа на мојот сопруг, е во ред. Оди запали свеќа во Света Параскева затоа што тоа што го слушнав тогаш и сега не постои не беше нормално.

Оттогаш, денот на Света Параскева за моето семејство е ден на пост, благодарност и благодарност на Нејзината благодат.

Света моја Параскеви, да се слави името твое во вечни векови.