ГРЕШНИОТ ЧОВЕК ЖИВЕЕ ВО ОКОВИТЕ НА СВОЈОТ ГРЕВ

 ГРЕШНИОТ ЧОВЕК ЖИВЕЕ ВО ОКОВИТЕ НА СВОЈОТ ГРЕВ

Кога некој ќе греши, се одвојува од своите блиски и добива чувство дека не го сакаат, не се сожалуваат, не размислуваат за него, не се грижат за него. Како јазикот, кој, откако го изгубил чувството за вкус, не ја чувствува сладоста на медот - а човекот од грев станува бесчувствителен, не ја согледува љубовта кон луѓето, се навредува и сè неправилно толкува, смета дека секој мисли лошо на него, дека сите живеат и се радуваат, но го оставија.

А и да си ја пролееш крвта за него, тој и дава друго толкување на твојата љубов. Ако му кажете нешто убаво, ќе помисли дека му се мешате во животот. Ако му кажеш: седи овде - ќе помисли дека си го презирал. Грешниот човек живее во синџирите на својот грев и во страшната зандана на својата осаменост.

Кога човек многупати ќе се најде во таква ситуација, доаѓа до заклучок дека неговите блиски не го сакаат, не тагуваат по него, не му помагаат, дека тие се виновни за нешто - иако е совршено јасно дека грешката е негова. Оној што се ослободил од гревот стекнува чувство дека сите го сакаат, жалат по него, сите ги чувствува како роднини, сака да ги прегрне сите, бидејќи сите се исполнети со милост кон него. И така, колку повеќе се ослободувам од гревот, толку повеќе се приближувам до единството со мојот ближен. И обратно – колку повеќе грешам, толку повеќе се одвојувам од сите.

Архимандрит Емилијан Симонопетриски