ЗАВИСТА Е ЧИР

 ЗАВИСТА Е ЧИР

Свети Василиј Велики

Зависта е неподносливо зло - да ја избегнеме. Тоа е сугестија на змијата, изум на демоните, сеење на непријателот, залог на маки, пречка за побожност, пат до пеколот, лишување од царството. Зависта става јасен печат на лицето на завидливиот - очите му се суви и заматени, образите му се виснати, веѓите свиткани, а душата му збунета: сето тоа го лишува завидливиот човек од јасна идеја и расудување за нештата. Доблесно дело не му е за пофалба; моќта на говорот е неважна, важна во мислата и мелодијата; ништо не е достојно ,што заслужува внимание и конкуренција. Како јастребите, кои летаат над многу ливади, покрај многу убави и миризливи места, се стремат кон нешто гнасно - и како што мувите минуваат над сè здраво и брзаат кон скапаното: така завидливите не гледаат на светлината на животот, не ги ценат заслугите , напаѓааат само гнило.

Ако се случи некој да згреши во нешто - нешто што често им се случува на луѓето, тие го трубат насекаде и сакаат да го искористат за да ја проценат и запознаат личноста. На тој начин завидливиот личи на неспособен уметник кој слика портрет со крив нос, со некоја лузна или некоја природна мана, како да е плод на искусни страдања.

Завидливите се вешти да го исмеваат пофалниот, да го толкуваат доброто во зло, да ја клеветат доблеста, да ја претставуваат како порок, духовно да ја негираат. Така, машкоста за нив е дрскост, целомудрието - бесчувствителност, правдата - суровоста, разумноста - предавството! Оној што сака сјај е клеветен дека има груб вкус; кој е дарежлив се нарекува расипник; штедливиот се смета за скржавец. Некои сметаат дека оние кои страдаат од завист не се штетни дури и од отровните змиии - затоа што отровната змија само со гризнување вбризгува отров во телото, а завидливите се способни да го стопат својот непријател само со поглед. Лицемерието е производ на зависта, бидејќи преправањето главно се наоѓа кај луѓето кои се завидливи: тоа е покритие за завист. Но, кој од завист може да ги намали совршенствата на својот ближен? И завидливиот човек, обземен од тага,

Како да се спасиме од ова зло? Ако од завист, како од извор, ни тече: духовна смрт, лишување од добра, збрканост на законите, кршење на пријателството, негирање на секое добро, отуѓување од Бога - тогаш да го слушаме апостолот, како нè советува за ова: „Да не бараме лажна слава, еден друг да не предизвикуваме, еде на друг да не завидуваме.“ (Гал. 5:26). И понатаму: „...а еден спрема друг бидете добри, сочувствителни, простувајќи си еден на друг, како што Бог ви прости во Христа“ (Еф. 4,32).