ЧАША ЛАДНА ВОДА...

 

ЧАША ЛАДНА ВОДА

Во летните горештини, телото бара сенки и ладни ветришта. Не се ретки случаите кога сте се почувствувале неумоливо, незаштитено и сте побрзале да ја пронајдете неговата утеха.

И тогаш, да почувствувате колку се важни старата црница и одамна заборавената фонтана за вода во недопрената градина.

Шетате во топлите летни попладневни часови. Се трудите да стигнете до Емаус, вечната дестинација која вашата душа некогаш ја постави за крајот и почетокот. Ти и таа, Лука и Клеопа.

Два часа пат, секогаш два часа со најслаткиот Исус на средина. Шума со дрвјата го крие сонцето. Некаде десно, сини води и мал мост скриен покрај грмушките. Почва вечно мирисна од Неговите стапки.

Нека тој пат никогаш не заврши. Нека нашите срца никогаш не се уморат. Сè додека овој наш вечен марш до Емаус, до Дамаск, до Тиберија, сега да го отпуштиш твојот слуга Господ, Воскреснатиот Животодавец ќе биде сиот во средината придружник, аниматор, на единаесет километри, во единаесеттиот час, до единаесетте ученици, кои ќе бараат да го заменат дванаесеттиот извршител Антихристот.

И секогаш кога душата ќе бара свежина, а телото ќе пропадне од умор и страдање, Тој ќе ја почести со чаша ладна вода! Семоќниот заложник ќе најде начин да не напои со чаша вода, дека сме Христови.

Колку такви чисти души Господ постојано испраќа покрај нас да не освежуваат. Неочекувано доаѓаат и стојат до тебе, држејќи чаша ладна вода. Телото се лади и верата се загрева.

Среде ова чудно лето, барем за некое време ќе се тргнеме од државните превирања, како што велеше господинот Фотис Контоглу.

Да уживаш и да се радуваш на привидните ситници, да правиш друштво со едноставните игнорирани од светот, живите тополи, бујните извори, подвижниците на светот, светителите од соседството.

Ама и ние да станеме питачи! Секој брат е Христос. Наследник Божји и сонаследник на Христос, според Павловата изрека, секој од нас, оние што се крстивме во Христа.

Затоа кога тој брат, оној што има потреба, стои до нас, принуден и жеден, од неговите суви усни се слуша она што жената самарјанка Света Фотина го слушнала од невините усни на нашиот Христос: дај ми да пијам.

Таа чаша вода што ќе си ја понудиме, е способна да проникне во нашето постоење, да ја навлажни нашата сува и дехидрирана душа и да ја направи никогаш повеќе да не е жедна засекогаш.

Чаша ладна, млака вода, која потсетува на жива вода, ја гаси нашата често неопуштена духовна сувост и жед. Чаша која е празна и неискористена, која е постојано под неисцрпната Фонтана на животот.

Но, колку пати, браќа мои, поминуваме покрај овој Извор на Животот, рамнодушно продолжувајќи, жедни, продадени и сиромашни, неумоливиот пат на отпадништвото...

И продолжува да вика... жеден сум...жеден сум...

Горчина и жолчка од една страна и чаша ладна вода од друга, секогаш чекајќи вечно да ни ја разлади душата.

Нонтас Скопетеас