Божествени размислувања за човечкиот живот...

 

 Божествени размислувања за човечкиот живот

Колку пати човекот му пристапува на овој свет преку својот начин на живот, љубовта кон материјалните работи се вкоренети во него. Постојано е вознемирен поради грижата за нив, па поради тоа се кара со другите и е заробен од пријателствата на одредени луѓе.

Меѓутоа, кога неговиот интелект се меша во проучувањето на идниот век, теорија без слика се движи секој момент во него. Со надеж ги очекува оние кои не ја гледаат и забораваат сегашноста.

Понекогаш дури и се заборава себеси, додека се потопува во овие значења и ги презира неговите помисли за видливи нешта. На ист начин ги презира калкулациите и постапките, се додека се занимава со нив.

Љубовта која е измешана во духовното водење на одредени личности ја елиминира во неговото срце, а во душата му се сместува тоа неповторливо пријателство на кое не му треба погледот на лицата за да ги сака.

Сеќавањето на човечките нешта постепено се заменува со неговиот интелект и размислувањето за скриените нешта се зголемува во него, добива сила и ги уништува телесните помисли, а оттука натаму се одрекува од расипливите нешта колку што е можно во природата.

Да не беше сеќавањето на природата, кое го придвижува секогаш кога му недостасува нешто од неопходното, неговиот ум најчесто би бил концентриран во неподелено размислување за таа иднина.

И поради нив тој изгледа глупав во очите на мудреците од целиот овој свет. Неговото сеќавање избледува и кога се испитува од човечкото знаење, тој изгледа како едноставен човек.

Блажен е човекот кој беше прогласен за достоен за овие работи! Солзите не престануваат да паѓаат од неговите очи, кога ќе се заврти во себе и ќе размисли за оние работи поради кои луѓето се заведуваат, и зошто им е дозволено да постојат, и дека целиот човечки род се прилепува до нив, и каква неволја и што измама постои поради тоа од нив.

За Апостол Павле се вели дека, бидејќи таквите мисли доминирале во неговата душа, цели три години не можел да ги запре солзите што течеле во него.

Оваа во комбинација со солзи преовладува кај човекот кога ја чувствува надежта за иднината, а потоа го насочува својот ум кон работите од овој свет и кон тоа колку е краток животот на човекот во споредба со надежта што е со векови на небесата.

Поради ова оплакување, тој станува како мртов за сите временски нешта и нивната грижа и сите душевни и телесни страсти се ублажуваат во него.

Да се ​​потсетиме на ова и да ја презираме сегашноста колку што може секој од нас, бидејќи така постепено со нашите помисли ќе пристапиме кон идните добра.

Ако човекот не е притиснат на почетокот и ако некаде не го презира она што му е пред очи, за да може постепено да ги напушта и да оди напред, бидејќи во него ќе се зголемува контемплацијата и проучувањето на идните добра, тој никогаш нема да може да се издигне над неговото тело во неговиот живот.

Затоа што ако патниците не се движат напред од ден на ден, покривајќи ја својата рута, туку застанат на едно место, патот пред нив никогаш нема да се скрати и никогаш нема да стигнат до крајот на нивниот пат.

Така и ние ако не се туркаме малку по малку, никогаш нема да стекнеме сила да се оддалечиме од физичкото, да погледнеме кон Бога.

Еве ја Божествената мудрост бидејќи на човекот му е толку тешко да избега од физичките нешта, штом ќе биде заробен од една од нив, тој мора да се бори обидувајќи се да застане над нив.

На ист начин човекот ќе може да ги намали своите помисли и неговиот интелект - поради намалувањето на неговите грижи - ќе може да се посвети на размислување за некоја друга работа.

Со ова не мислам дека не треба да се грижиме за нашите потреби - затоа што тоа е неопходно - да не се лишиме од нашето постоење и самиот живот.

Меѓутоа, не треба да го правиме ова како наше главно дело и да го ставиме Божјото дело на второ место. Но, обрнувајќи повеќе внимание на Божјото дело, да оставиме Бог да се погрижи за оваа работа, бидејќи подобро е да ја покажеме нашата доверба во Бога, отколку во себе.

Но, дури и ако човекот се обиде целосно да ги презира земните работи заради духовните работи, јас не би го сметал тоа за достојно, бидејќи имаме толку многу совети од Библијата, кои нè учат да се зајакнеме во нашата надеж.

Напишано е: Господ е близу, не грижи се и Давид вели: Богатите станаа сиромашни и гладни, но на оние што Го бараат Господа нема да им недостига добро .

Нашиот Господ исто така ни заповеда и рече: Не грижи се, туку зголемувај го сеќавањето на иднината и да не сакаш да бидеш лишен од овие земни работи, кои се толку неопходни поради барањата на природата.

Нека ни ја испрати Господ својата благодат, да се зголеми Неговата љубов во нас, та со Неговата постојана мисла да го заборавиме светот и неговите нешта, наоѓајќи откуп од неговите окови.

И наместо овие многу врски, нека бара да се врзуваме со таа една врска, која никогаш не ја раскинуваат оние што Го љубат, односно врската на Царството Небесно.

Да ја врземе врската со него и да се оцениме достојни за тајната на тие добра, чие исполнување лежи во идниот век, со помош на оние кои тоа го претскажале во овој живот.

Да го добиеме и ние и да бидеме добиени од Него, со силата што произлегува од Него, во вековите.

 Амин

Свети Исак Сирин