„Јас правам само добро, дали Господ ќе ме испрати во пеколот?“

 Велат: „Јас правам само добро, дали Господ ќе ме испрати во пеколот?“

 Но, дозволете ми да се сомневам во вашата праведност. Кој се смета за критериум за добро и зло, според кој може да се утврди дека јас или ти правиме добро или зло? Ако некој се смета себеси за критериум (како што често се вели: „Јас сам одредувам што е добро и зло“), тогаш овие концепти едноставно губат каква било вредност и значење. На крајот на краиштата, Берија, Гебелс и Пол Пот се сметаа себеси за апсолутно во право, па зошто вие самите мислите дека нивните дела заслужуваат оценка? Ако имаме право сами да си ја одредуваме мерката на доброто и злото, тогаш истото мора да се дозволи за сите убијци, перверзни и силувачи. Да, патем, нека не се согласува и Бог со твоите критериуми, и да те суди не според твоите, туку според Неговите мерила. Во спротивно, испаѓа некако неправедно - ние самите си го избираме мерилото, а на Семоќниот и Слободен Бог му забрануваме да си суди според сопствените закони. Но, според нив, без покајание пред Бога и Светата Причест, човекот ќе заврши во пеколот.

Да бидам искрен, кои се нашите стандарди за добро и зло пред Бога, ако немаме право ни на законодавна активност. На крајот на краиштата, ние не сме создале за себе ниту тело, ниту душа, ниту ум, ниту волја, ниту чувства. Сè што имате е подарок (и дури ни подарок, туку имот привремено доверен за зачувување), но поради некоја причина одлучуваме дека можеме неказнето да располагаме со него по наша волја. И на Оној што нè создал, му го ускратуваме правото да бараме сметка за тоа како сме го користеле Неговиот дар. Зарем ова барање не изгледа малку смело? Што не тера да мислиме дека Господарот на вселената ќе ја исполни нашата волја оштетена од гревот? Дали сме ја прекршиле четвртата заповед и во исто време веруваме дека Тој ни должи нешто? Нели е глупаво?

На крајот на краиштата, наместо неделата да му се посвети на Бога, таа му се дава на ѓаволот. На овој ден луѓето често се опиваат, пцујат, развратат, а ако не, тогаш се забавуваат на далеку од убав начин: гледаат сомнителни ТВ-емисии, филмови во кои се прелеваат гревови и страсти итн. И само Создателот се покажува како излишен во Својот Ден. Но, зарем Бог, кој ни дал сè, вклучително и време, нема право да бара од нас само неколку часа?

Така, пеколот ги чека оние презири кои ја игнорираат волјата Божја. И причината за тоа не е Божјата суровост, туку фактот што тие, откако ги напуштија изворите на водата на животот, почнаа да се обидуваат да копаат празни бунари за нивните изговори. Тие ја одбија светата Чаша на Причеста, се лишија од словото Божјо и затоа талкаат во темнината на ова зло доба. Оддалечувајќи се од Светлината, тие наоѓаат темнина, оставајќи ја љубовта, стекнуваат омраза, оставајќи го животот, се фрлаат во прегратките на вечната смрт. Како да не жалиме за нивната тврдоглавост и да не посакаме да се вратат во домот на нашиот небесен Татко?

Ние заедно со царот Давид ќе речеме: „А јас, пак, според Твојата милост, ќе влезам во Твојот дом и ќе се поклонам во Твојот свет храм со страв пред Тебе“ (Пс. 5, 7). На крајот на краиштата, „Минавме низ оган и вода, не не изведе да здивнеме; ќе влезам во Твојот дом со сепаленица, ќе Ти ги исполнам моите завети; што ги изговорија усните мои и ги искажа устата моја кога бев во неволја“ (Пс. 65, 12-14).

Свештеномаченик Даниил Сисоев