"Веќе ми помогна..."

 Во нашиот непредвидлив живот често се случуваат важни настани кои ни носат радост, но со текот на времето постепено ги забораваме. Така ќе беше и со мене да не беше она што се случи на 13 јуни 2018 година.

Со неколку пријатели се сместивме во куќа сместена во едно лозје во близина на Какабети, родното село на Свети Гаврил, присетувајќи се на разни приказни од животот на светителот. Имавме таква радост во нашите срца и сите чувствувавме дека отец Гаврил е со нас. Еден од моите пријатели рече дека ретко кој верник во Грузија не ја почувствувал помошта на старец Гаврил. „Навистина“, реков механички и почнав да се сеќавам и да раскажувам приказна што ми се случила неколку години пред тоа.

Беше есента 2004 година. Есента е празнична сезона во Грузија, особено во Кахети, центарот на лозарството и виното. Во селото секогаш се случуваат многу настани и му помогнав на татко ми кој уживаше во мојата трудољубивост и интерес за правење вино. Имав единаесет години во тоа време. Тоа беа години кога животот на сите беше тежок и се обидуваше да им помогне на пријателите и семејството на кој било начин. Вклучувајќи ме и мене: работев по лозјата и им помагав на луѓето со разни работи. Оваа есен растоварав лубеници. Во еден момент, човекот кој ги делел лубениците од камионот, прилично случајно испуштил голема. Ја фатив, но по неколку секунди почнав да се грчам од болка. Плашејќи се дека моите родители ќе се загрижат и ќе ме однесат во болница, криев што се случи од моето семејство, но неколку дена подоцна моите родители дознаа.

Колку што се сеќавам, лекарите ме прегледаа и рекоа дека имам бубрег што лебди, ми препишаа третман и ме испратија дома. Поминаа денови, но болката не се намалуваше. Во еден момент покрај иконите забележав шише со масло од гробот на старецот Гаврил и се сетив како за време на обиколката ми кажаа дека ова масло прави чуда бидејќи е од гробот на светецот Гаврил. Потоа, како што се сетив, ни го покажаа гробот и сликата на дотичниот светец. Се сеќавам дека неколку минути ја гледав фотографијата на отец Гаврил и сакав да го гушнам. Затоа решив да нанесам масло на болното место. Ова се случи во вечерните часови. После тоа веднаш заспав. Следното утро не почувствував никаква болка, но во мојата нечувствителност не ни разбрав зошто болката во мојот бубрег престана.

Цел ден трчав и играв, а вечерта пак отидов кај иконите и го земав маслото од гробот на старецот Гаврил. Сакав да ставам од маслото на веќе излечениот бубрег, но наеднаш реков: „Не, оче Гавриле , повеќе нема да те мачам, веќе ми помогна.“ Се замрзнав на место, сфаќајќи зошто бубрегот престана да ме боли. 

Се испостави дека ја кажав оваа фраза толку гласно што моите родители слушнаа сè и влегоа во собата. Без да кажат ништо, разбраа што ми се случи и заедно му се заблагодаривме на Бога и на отец Гаврил за помошта.

Следниот ден ме однесоа во болница на преглед. Бубрегот веќе беше во ред! Лекарите беа вчудоневидени, а очите ни се наполнија со солзи радосници и почит кон големиот старец.

По некое време веќе бев тесно поврзан со манастирот Самтавро и Свети Гаврил. За мене беше голема радост да учествувам во филмот за старецот. Од моментот кога почнав да одам на снимањето во манастирот Самтавро, бев сведок на повеќе од едно чудо што го направи Светиот старец.

Торнике Чикадзе