Недостигот на радост значи недостаток на Бог...

 

   

Недостигот на радост значи недостаток на Бог  

Радост, тага штета

Болка, вознемиреност, мака, душевна трагедија се резултат на падот на човекот, кој се должи на неговата себичност.

Пареите на егото раѓаат вознемиреност во душата, додека нејзината нормална состојба е радост, бидејќи Бог е мир, тоа е радост, а душата е излив Божји, создаден од Него и се движи кон Него.

Затоа, неволјата е туѓа и неоправдана во човечкиот живот.

А сепак денес не наоѓате среќна личност, што значи дека не наоѓате избалансирана, мирна, нормална личност.

Тагата е ужасна болест која го мачи светот, можеби најголемото страдање на човештвото, неговата најголема драма. Тие не се само прелудиуми на пеколот, туку живеат во пеколот од сегашниот живот.

Недостатокот на радост значи недостаток на Бог, додека радоста е доказ за неговото присуство.

Ако некој е световен и се препушта на задоволства, се радува на задоволства, на минливи и залудни работи, може да има некакво задоволство, некое задоволство, но во реалноста, ако внимава, ќе види дека во неговиот има тага и неволја. Животот, како што вели Светото Писмо: е тага и неволја на секоја човечка душа што работи зло.

Невозможно е да се има радост таму каде што има повреда на Божјата заповед, исто како што е невозможно да се има тага со примената на Божјиот закон.

Радост, тага уништување. Тагата е меч кој доаѓа ненадејно и го удира телото, но особено душата на човекот. А всушност нешто што произлегува од злобата на луѓето, од гревот, од смрдеата, од противењето на другите.

Зборот тага е поврзан со зборот  рана, нешто што капе гној. Затоа, тагата е состојба на душата, која капе гној.

Главно доаѓа од стрели кои се испукани од злобата на луѓето или од злобата на нашата сопствена душа. Тагата овде не е она што го кажуваме, јас сум тажен.

Кога велиме, тажен сум, обично мислиме, јас ги живеам испарувањата на сопствениот грев, сопствената себичност, сопствената изолација од Бога. Кога Отците зборуваат за тага, тие значат нешто поинакво.

Значи радоста е тажна пропаст. Затоа, кога ќе нè погодат стрелите на гревот, лошите страсти, страсните мисли, стрелите на злите луѓе или кои било други, кога ќе се појави смрдеата на нашиот поранешен живот, кога ќе нè погоди неуспехот на нашиот живот, тогаш радоста е уништување на тагата.

Радоста е како штит кој стрелите го погодуваат и летаат и не добиваш ништо. Сите тие и сите што доаѓаат да ја тагуваат нашата сопствена душа се уништени, отпуштени.

Храната на оние што практикуваат во Христа е радост. Радоста ги храни душата, духот, умот, за да се вознесат и да му се дадат на Бога. Ниту една вежба, ниту воздржаност, ниту желба, ниту една љубов не може да се оствари доколку не се нахрани.

Помислете на некој кој сака да биде добар спортист и не јаде. Едноставно ќе падне на страна. Токму тоа му се случува на духовниот подвижник ако нема радост.

Старец Емилијан Симонопетриски