Љубовта не спасува...
Понекогаш се плашиме внимателно да ислушаме некоја личност, бидејќи да се слуша значи да се одговори и тоа не само за една минута додека срцето е трогнато и со минлива мисла, туку засекогаш.
На тој начин што Христос одговори на човечката тага и ужасот на Божјото лишување и стана човек засекогаш.
Не нè спасува тоа што се трудиме и постигнуваме некаков резултат, нас нè спасува желбата на нашата душа која нè привлекува кон живиот Бог, љубовта што нè привлекува кон Христос.
И кога сè уште не успеваме - а тоа важи и за човечките односи - не смееме да заборавиме дека токму, како што вели Свети Апостол Петар, бидејќи се одрекол од Христа, можел да одговори на неговото трикратно прашање, можеме да кажеме:
Господи, ти знаеш сè, ја знаеш мојата болест, моите отстапувања, мојата несигурност, мојата нестабилност, но знаеш и дека те сакам, дека ова е последното, најдлабокото нешто во мене.
Никој не може да сака невидлив Бог ако најпрво научи да ја сака специфичната, жива, вистинска личност што ја има пред себе.
Затоа, пред да го поставиме прашањето како ќе стигнеме до Бога, да се запрашаме каков е нашиот однос кон ближниот; ако нашето срце е студено, резервирано и затворено, ако сме дури и преплашени од идејата дека нашиот ближен може да ги бара нашите срцето и животот нема причина да се бара врска со Бога.
Прво треба да научиме како да стекнеме топло срце, живо срце, срце кое одговара на нашиот ближен и тоа срце, тогаш отворено, со својата чистота ќе го види Бога.
Но, љубовта не познава граници. Никогаш не е можно да се каже дека сме сакале, дека сме го примениле секој порив на нашето срце, дека сме љубеле на совршен начин, бидејќи совршената љубов била онаа со која Христос ги сакал Своите ученици.
Според зборовите на Свети Јован Евангелист (Јован 15.13) : Никој нема поголема љубов од оваа: да ја положи душата своја за своите пријатели.
Пред да се обидеме да живееме само врз основа на љубовта, да се потрудиме, да се обидеме да живееме според законот, односно да не ги превидиме барањата на законот: правда и чесност, сите барања на природата до полето на односите меѓу луѓето.
Само тогаш ќе биде возможно да достигнеме таков раст што, откако ќе го надминеме законот, ќе сакаме со сето свое срце, со сета наша душа, со сета наша сила и битие, со нашиот живот и смрт.
Божјата љубов е бесконечна и длабока и ги опфаќа сите. Она што може да ја промени оваа љубов е одредена нејзина внатрешна особина: Бог може да се радува љубејќи или во спротивно да ја плати цената на Неговата љубов на Крстот.
Мораме да земеме оган со целото наше битие, со ум и срце и волја и тело, и да станеме запалена грмушка што Мојсеј ја виде како целосно гори без да се шири.
Само ако човечката љубов биде осветлена од Божествената тајна, таа ќе престане да го консумира материјалот што ја храни. Божествената љубов гори, таа прави сè жив пламен, но не се храни со својот материјал: го уништува она што не може да живее во вечноста; она што останува е чист пламен што го претвора човекот во Бог.
Митрополит Антониј Блум