Невидливи работници

 Невидливи работници

Пријатно е. Секој од нас сака да знае. Што мислат другите за него? Каков впечаток остави оваа или онаа негова акција? Дали другите ги сфатија неговите заслуги? Дали надзорникот, колегите, општеството го препознаваат неговиот придонес? Еве што обично не засега. Што мислат луѓето за нас, за нашата активност и живот воопшто. И често се бориме да го разбудиме интересот на нашата околина. Настојуваме да се наметнеме обидувајќи се на секој начин да ги проектираме нашите доблести, нашите добри постапки. Директно или индиректно гледаме како ќе се рекламираме.

Сепак, вредноста на човекот не се зголемува со рекламирање и самопромоција. Секогаш ќе бидеме тоа што сме. И нашите постапки не ја губат својата вредност ако останат скриени. „Оти нема тајно,што не ќе стане јавно…“ (Лк. 8,17), вели Светото писмо. А Господ ветува дека „...твојот небесен Отец, Кој гледа тајно , ќе те награди јавно“ (Мт. 6,4). Напротив, чинот дека сакаме на кој било начин да останеме невидливи добива неспоредлива вредност. Господ ја гледа. Среќни сме за неа. Тоа е доволно. Кога луѓето всушност сакаат да го игнорираат и да го занемарат, тоа и неговите последици, толку повеќе се чувствуваме задоволство.

Нашиот Христос бараше да не се зборува за неговите дела. Беше лековито, корисно. И тогаш побара „...никому да не кажуваат за тоа што стана“ (Лк. 8,56), како во чудото на исцелувањето на двајцата слепи и во други чуда, дури и по Неговото преобразување, кога се видела сета Негова слава. Неговата потрага беше како да остане невидлив. Исто како што го поучувал: „...да не знае твојата лева рака што прави десната“ ( Мат. 6:3 ).

Така ни го остави примерот во пракса. „Направи добро и фрли го на плажа“, не вели нашата популарна поговорка? Толку многу мудрост се крие во овие популарни поговорки! Мудрост добиена од искуство. Искуството често стекнато со зборување и примена на моралот на Евангелието. Дали сакате да помогнете? Дали сакате да имате милост? Да се молат? Да се заштити некој што има потреба? Благословен да си. Но, не го прогласувајте. Вашето добро ја губи својата вредност.

Има, се разбира, површен приговор: „Но, ако добрите дела не се покажат и презентираат, како другите ќе дадат пример?“ Не плашете се, драги мои. Доброто не може да остане во нејасност. Тоа е злато. Лесно е. И сјае. И ако го покриете златото или дијамант, ако го заматите и го турнете во земјата, ќе дојде време кога ќе се најде. Нема да изгуби ништо од својот сјај и вредност, без разлика колку време ќе помине.

Така е и со нашите дела, со нашите добрини и милости. Дури и со нашите жртви. Тие никогаш не одат на отпад. Влијаат, даваат пример, колку и да ги криеме. На крајот на краиштата, ние имаме тенденција да трошиме повеќе енергија и време - па дури и трошоци - за да ја претставиме нашата наводно добра работа отколку да ја извршиме… И наместо да дадат пример за добро, тие скандализираат. Колку пати тишината не учи! Колку пати молкот на тие што го имаат не проектираат личности!

Последицата од она што го кажавме доаѓа сама по себе сега. Постои апсолутна потреба да го бараме доброто во нашите животи во која било форма. Да се стремиме кон добри дела, а не да им угодуваме на другите или да бидеме пофалени. Кој е добар спонтано прави добро во секој момент за да се задоволи себеси. Ниту, пак, е можно добар човек да не прави добро. Од пчелата ќе излезе мед. И од змија змиски отров. Спречете колку сакате планинскиот извор да ја дава својата ладна вода на жедните. Некаде долу пак ќе излезе и ќе мириса на неговата свежина. Така и со човекот.

Затоа, браќа мои, да се трудиме себеси да станеме добри. Да се формира дијамантски лик, богат со љубов. Останатите ќе следат. Со главна цел да се избегне публицитет, да дозволиме да се манифестираме како доброто што стана. Ова ќе не направи среќни.

На крајот на краиштата, толку многу врева се прави со рекламирањето на злото. Со проектирање на познати личности од криминал и неморал како луѓе на денот, на нашето време. Ѕвездите, засенчените типови на подземјето, скандалите и родово двосмислените луѓе да ги бараат големите наслови, светлите знаци и да ги проектираат нивните слики со прекрасни фотографии насекаде. Дали и ние ќе го направиме истото? 

Оние од нас кои имаат нешто во себе, оние од нас кои чувствуваат дека нашите срца се движат кон добриот поглед, нека се стремиме кон невидливата доблест. Слава на анонимниот столб на општеството, на културата. Да и завидиме на жртвата како наша цел и мисија. О, ако од нашето повлекување од центарот на вниманието би видела светлина задруга на невидени добри борци! Колку би имало корист човештвото! Колку само задоволство би чувствувале ние самите! Имитатори на Господ, без разлика на впечатоците, ќе станеме Негови соучесници во орањето и сеењето за подобра иднина.

Епископ Поликарп Вагенас