Љубомората може да дојде дури и од љубов, но тоа е многу себична емоција...

 

Љубомората може да дојде дури и од љубов, но тоа е многу себична емоција

 Љубомората може да дојде дури и од љубов, но тоа е многу себична емоција.  За да може човекот да има духовен живот, да има светлина во својот живот, мора да има совршена комуникација со својата околина.

 Штом го нема тоа едноставно, природно, удобно напуштање и предавање на себеси на другиот, а со тоа и искуството на другиот како интимен член, тој не може да го има Бога.  Затоа душата потемнува кога нејзиниот однос со Бога е разнишан.

 Друг облик на нашиот однос со луѓето, кој го нарушува мирот и единството, е љубомората во секоја смисла.

 Љубоморен сум на некого од љубов, го сметам за мој и нераскинливо сум соединет со него.  Ова соединување не е во телото Христово, тоа е потчинување на телото Христово на човечкиот однос.

 Тоа е и целосна прељубничка внатрешна енергија.  Ако ја земеме љубомората во смисла дека и завидувам на оваа личност и ја отфрлам, тогаш љубомората е израз на внатрешна слабост, како и на ненормална љубов.

 Односно, го сакам на себичен и ексклузивен начин, верувам дека имам права во неговиот живот и дека има обврски кон мене, дека мора да ми даде отчет каде оди и што прави.

 Затоа, љубомората е нарушување во нашите односи поради вишок на внатрешна ментална енергија.  Љубомора е секое свртување кон друг, кое поаѓа од нешто прекумерно, од жар од топлина.

 Затоа ревноста може да биде мојот интерес, мојата љубов, мојата грижа да го спасам, да му помогнам да излезе од гревот, да стане Божјо дете.  Оваа ревност е неприроден внатрешен оргазам, неприроден духовен собир.

 Старец Емилијан Симонопетриски