Зошто Боже јас?...

 

Зошто Боже јас?

 Свети Софрониј Сахаров вели: „Да се ​​биде Христијанин значи да се верува во победа над светот и ништо помалку“.  Но, што значи ова?  И тоа го велам затоа што многупати погрешно ја разбираме оваа победа над светот.

 Браќа мои деновите низ кои поминуваме ги опишуваат како тешки.  Медиумите го хранат умот со информации и предвидувања, кои го прават срцето нервозно за утре.  Луѓето живеат и дишат со анксиозност што ги проникнува нивните секојдневни животи.  Владее неизвесност, конфузија, метеж.

 Како тогаш ние Христијаните треба да се соочиме со оваа реалност?

 Некои со меко срце велат: Бог нема да дозволи да трпиме зло.  Но, ова откритие поттикнува илузија и лажна вера.  Што значи Бог нема да дозволи да трпиме зло?  Или други тврдат, ние Христијаните сега сме Божјиот избран народ и Бог нема да не остави.  И секако, браќа мои, Господ нема да не остави, но не онака како што мислат повеќето Христијани.  Очигледните зла што ни се случија не сигнализираат напуштање на Бога, напротив, би рекол...

 Тврдиме дека Христос ќе го победи злото, ќе ги сотре своите непријатели, ќе ни помогне, ќе застане покрај нас.  Па, во кој Христос конечно веруваме, во Оној што ќе дојде?  Или на тој што дојде?  Христос дојде кај мене, браќа.  Христос нема да го победи злото, туку го победи, Христос нема да не спаси, но не спаси од тиранијата на ѓаволот, а сепак ние инсистираме да веруваме во идниот Христос, на кого за жал му припишуваме световни својства, му ги припишуваме нему атрибутите и делата на световното оправдување или одмазднички дејствија во наводен Христијански дух.

Кога велиме дека „веруваме во Бог“, тоа е како да велиме „Живеам како Бог“.  Јас го живеам Неговиот живот." Оваа исповед е тешка! За да биде вистинска, треба да ја доживееме или барем да сакаме да ја доживееме и да се стремиме кон неа.

 Живеејќи Христијански, треба да се трудиме да не паднеме во замката на ѓаволот кој ни вели дека се ќе биде во ред, дека ако веруваш во Бог се ќе ти биде добро, и ќе имаш работа, и ќе го имате вашето здравје и ќе имате деца и тие ќе успеат во животот и воопшто ако се трудите да живеете во Христа Бог ќе ве благослови.  Овие пресметки се ѓаволски.  Бидејќи гледате луѓе кои веруваат во горенаведеното, и наеднаш им доаѓа некоја болест или некое друго искушение, тие веднаш почнуваат да ги кажуваат сите овие причини и да се потсмеваат на Бога.  Зошто Боже мој за мене, јас што одев во Црква секоја недела?  Зошто јас, Боже мој, јас што постев, што се молев, што те исповедав пред луѓето?  И на крајот, тие се разочаруваат и паѓаат во очај, хули на Бога во кој наводно верувале.

 И Господ доаѓа и одговара на сите овие „зошто“: Да, брате.  Зошто да не;  Што очекуваше;  Да се ​​оправда од светот?  Дали очекувавте дека ќе успеете во светот?  Дали очекувавте дека сè ќе оди добро во светот?

 Дали очекувавте да живеете во удобноста на богатството, здравјето на телото, општественото признание, професионалниот успех?  Ако сето ова го очекувавте од мене, погрешно сте очекувале.  Ти кажав и други работи:

 Кој не го земе својот Крст и не оди по мене, не е достоен за мене.

 Испитувањата, браќа мои, се нераскинлив дел од животот во Христа.  Свети Нектариј Егински вели: Искушенијата се даваат за да се откријат скриените страсти, да се борат против нив и на тој начин да се исцели душата.

 А Свети Јован Златоуст забележува: Без маки, без маки, без болести, без таги, што би направил човекот?  Ќе го фрли во пијанство, ќе се валка во калта како свиња, целосно ќе го заборавеше Бога и Неговите Свети заповеди.  Сега, сепак, нервози и стравови, таги и искушенија го држат донекаде буден, тој станува филозофско училиште, школо на душата.  Тагата и искушенијата не се причина за тага, туку за фалење и радост...

 Нашата вера во Христа, браќа мои, мора да се покаже со нашата доверба во Неговата Божествена Промисла.

 Да не заборавиме дека и Христос нè „изгуби“.  Тој беше убиен.  Тој умре на нечесното дрво на Крстот.  Христос доброволно загуби од светот и поради тоа победи.  Загуби во изгледот и победи во суштина.  Боли, но не обнови.  Тој умре, но и повторно Воскресна.

 Па ако нашиот Христос не рече не на искушението, болката, смртта...  Црквата, браќа мои, не живее само со надеж, туку со сигурност во Воскресението, Христијанинот мора да живее со сигурност во Љубовта на Бога Отецот кој „сака сите луѓе да се спасат и да се освестат за вистина. 

 Има многу потреби кои не опкружуваат во текот на животот.  Има многу проблеми, и поголеми и помали, кои се закануваат да се појават пред нас во секој момент.

Но Бог вели: Нема да те оставам сам и незаштитен.  „По тебе јас сум во тага“.  „Повикај ме во неволја и ќе станам и ќе се прославам“.  Не се обесхрабрувајте пред животните проблеми.

 Побарајте ја мојата помош, вели Бог, и ќе ве извлечам од неволја кога ќе бидете подготвени.  „Неволја во светот“, рече нашиот овоплотен Откупител и додаде, „но бидете радосни, Јас го победив светот“.  Не очајувајте, не дозволувајте тагата да ве обземе, не го губете срце.  Со вас сум.  Нема да го победам злото, но веќе го победив.

 Но, не барај од мене лесен живот, не барај од мене добро време, не барај од мене живот без обиди затоа што ако „нема искушенија, нема круна“.

 Свети Пајсиј Светогорец рекол: „Мудар и разумен е оној кој разбира дека овој живот има крај, а исто така побрза да стави крај на своите грешки и недостатоци живеејќи во смирение и покајание, соочувајќи се со секое искушение како можност за духовно напредување“.

 Житијата на нашите Светите се полни со искушенија и страданија.  Сите Светители во светот изгубија и според Бога добија.

 Да веруваме во овој Христос, браќа мои, во Вистинскиот Бог кој не се задржува на малите нешта од овој живот, туку бара од нас да Го следиме со доверба низ искушенијата во Земјата на живите, во Неговото Небесно Царство.

 Архимандрит Павлос Пападопулос