Донесовте златници, ја избркавте радоста...

 

Донесовте златници, ја избркавте радоста

 Се сеќавам на една народна приказна, многу поучна!

 Еден човек бил многу богат и на крајот од неговиот имот, во една трошна колиба, живеел сиромашен семеен човек.  Се бореше да го прехрани своето семејство.  Наемник, работник, а имал и многу деца.  Но, радоста владееше во оваа куќа.

 Еднаш богатиот човек решил да му помогне на сиромавиот.  Така зеде една вреќа полна со златници и му ја однесе.  Секоја вечер во сиромашната колиба, по вечерата, децата пееја, се смееја и играа.  Беше многу тивко таа ноќ.  Тишина иста како на гробишта во сиромашната куќа.

 Богатиот, навикнат да слуша детски гласови и смеа и песни, се изненадил, ништо не слушнал.  Слушал, чекал, чекал, чекал…

 По некое време, наместо да се пее, се слушаа гласови и расправии.  Почнаа да негодуваат.  Таткото рече: Со овие пари можеме да ја купиме нашата голема, пространа куќа.  Мајката велеше: Да ги чуваме за свадби на децата.

Најстариот од децата, кој имаше чамец и ловеше риба, рече: Да земам нов чамец, многу риби ќе можам да фатам.  Другиот брат,бараше друго.  И по некое време дојдоа до оружјето. Тогаш таткото кажа: Престанете... за момент да замолчиме.

 Ја зеде торбата, отиде кај богатиот човек и му рече: Земи ја, брате.  Ти ги донесе парите во мојот дом и ја избрка радоста од мојот дом. Онаа што заработувам ми е доволно да го издржувам семејството.

 И сиромавиот се вратил во својата куќа, а следната ноќ повторно се слушаа радосните гласови и песни на децата.

 Многупати богатството со грижи и вознемиреност  ја одзема животната радост што богатите мислат дека ја имаат.

 Архимандрит Епифаниј Теодоропулос