Денес погребавме монах…
Денес погребавте монах…
Седеше и гледаше над рамнината додека првите капки дожд паднаа на неговото лице. Но, тој воопшто не се мрдна. Зарем не сакаше толку набрзина и нагло да го напушти случувањето?
Што го држеше таму? Оваа рамнина со пролетни бои внесе сладост во неговото срце. Вака изгледаше…
Дождот се засили. Неговата облека почна ненаситно да го впива дождот. Но, тој стоеше таму, како статуа издлабена на овој рид на тишина. Гледаше како да бара нешто драго што одамна го изгубил.
Дождот не престануваше. Боите на рамнината не беа за да исчезнат од бесот на дождот. Неговиот поглед фиксиран, фиксиран во длабока мисла.
Времето минуваше. Дождот престана. Нежното виножито се појави низ небото давајќи му и некои допири на убавина.
Но, тој не се сврте да го погледне, погледот му остана неподвижен. Поглед со чудна меланхолија, со светост што се наоѓа во оплакувањето на љубовта распната.
Земјата се претвори во кал. Повторно почна да се слуша чврчорење. Сонцето излезе давајќи им живот на светлината и топлината. Тогаш еден човек му пријде одзади. Тој му пријде без да зборува. Тој го погали по косата. Тој неподвижен, неговиот поглед гледа во бесконечноста.
Човекот се наведна и го бакна во образот. Тој му шепна на уво. „Извини дете мое, те заборавив...“. Како ова извинување да не му беше доволно. Тој се наведна и му ја бакна раката.
Безживотна рака, без волја за движење, без сила да одговори. Човекот малку ги затвори очите, потпирајќи го челото на таа рака. На таа позиција се задржа извесно време. Зеде неколку вдишувања и стана.
Повторно тргна по своето момче. Повторно му ја погали мократа коса. Рацете на старецот ги фатија рачките на инвалидската количка. Тој го повлече назад. Тој направи полукруг и тргнаа кон дома.
Неговиот поглед остана неподвижен. Гледаше напред, не гледаше никаде. Но, сега како да видовте плачење како солза да излегува.
Имаше околу две години како е во количката. Ниту зборуваше, ниту можеше да се движи. Сè што можеше да направи е да слуша и да ги држи очите отворени. Храната му ја давале преку дупка во грлото. Имал 27 години кога ја доживеал несреќата.
Оттогаш, татко му секое попладне го носи надвор од нивната куќа да гледа во хоризонтот. Денеска времето нагло се влоши. Неговиот татко бил заборавен со домашните работи. Кога сфатил дека го заборавил својот единствен син на дождот, притрчал кон него…
Тој не го слушна како се жали. Тој не го слушна како се лути дека го заборавил на дождот и ветерот. Тој не се соочи со незадоволство.
Како, колку би сакал овој татко синот да го опцуе, да може да му се жали, да може да му вика… ах, да зборува, мрда и да е за „лошо“.
Но, тој не можеше да направи ништо од тоа. Сега се што можеше да направи е да гледа во она што беше пред него. Но, погледот му беше како да не го ни гледаше тоа што е пред него.
Гледаше нешто скриено, некаква глетка што можат и ја гледаат само оние што ги доживуваат болката и страдањето од страшната загуба.
Татко му го однесе дома. Мајка му истрча да му ја соблече мократа облека. По неколку минути мајката и таткото успеале да го стават во неговиот кревет.
Со насолзени очи мајка му го покрила со ќебето кое го имал од мал. Главата му беше навалена кон неа. Трепна два-три пати. Ах, тие негови очи…
Мајката се наведна над него, како што Пресвета Богородица се наведна над нејзиниот син за време на Неговата смрт. Го слушаше неговото дишење, го слушаше неговото чукање на срцето. Се сети на неговиот глас. Се сети на неговата насмевка.
Таа насмевка што и ја подари пред да тргне на таа судбоносна прошетка. Се сети на последните зборови што ги слушна: „Мајко, кажи му на татко ми да ме разбуди утре, да одиме заедно во Црква“.
Татко му стоеше на вратата од собата. Немо ја гледаше сцената. Се здроби од болка. Оваа болка која нема лек. Многу пати ќе плачеше. Особено во недела наутро, додека се подготвуваше да слезе во Црква.
По две зими, момчето го остави ова тело. Многу од неговите пријатели беа на неговиот погреб. Еден од нив му пришол на татко му. Тој го прегрна, му подаде рака.
Така, држејќи го за рака, му рече: „Никос таа вечер ни објави дека сака да оди и да биде на Света Гора. Ние реагиравме, но тој самиот беше дециден. Знаеш, денес погребавме монах...
Неговиот татко беше збунет. Тоа беше прв пат по толку години да слушне такво нешто.
По неколку дена и рекол на сопругата. Таа не кажа ништо. Стана и отвори мала фиока од мебелот од дневната соба. Под некои хартии извади плик. Тој го отвори и извади писмо од внатре. Писмото на Никос до неговите родители. Тој рече дека заминува за Света Гора и го сака нивниот благослов. Тој зборуваше за неговата тајна желба да живее за Христа.
Кога го откри ова? -ја праша. Таа му рече со насолзени очи ден после несреќата.
По три дена од погребот. И двајцата немо седеа во дневната соба. Жената по некое време стана и отиде во кујната.
Неговиот татко сега беше сам. Го држеше писмо. Погледот му беше вперен во иконостасот. Почна да се поти. Тој плачеше. Не за неговиот Никос туку за тоа што толку погрешно го разбрал своето дете, кој се сомневал во одлуката на синот.
За Никос тој сега плачеше од радост. „Никос, не те разбрав дете мое, прости ми“, рече и тргна кон кујната. Таму ја нашол сопругата. Едниот го прегрна другиот.
Домот им се исполни радоста. Оваа радост на Распнувањето го најавува Воскресението. Оваа радост на смртта што раѓа вечен живот.
Секое попладне излегуваа и гледаа во глетката. Тие одеа заедно, а тој стоеше таму каде што седеше нивното дете во својата инвалидска количка.
И таму ја прочитале молитвата кон Дева Марија. И таму како да го слушнаа неговиот глас како им вели: „Христос Воскресна и никој не е мртов во гробот“.
Архимандрит Павлос Пападопулос
Седеше и гледаше над рамнината додека првите капки дожд паднаа на неговото лице. Но, тој воопшто не се мрдна. Зарем не сакаше толку набрзина и нагло да го напушти случувањето?
Што го држеше таму? Оваа рамнина со пролетни бои внесе сладост во неговото срце. Вака изгледаше…
Дождот се засили. Неговата облека почна ненаситно да го впива дождот. Но, тој стоеше таму, како статуа издлабена на овој рид на тишина. Гледаше како да бара нешто драго што одамна го изгубил.
Дождот не престануваше. Боите на рамнината не беа за да исчезнат од бесот на дождот. Неговиот поглед фиксиран, фиксиран во длабока мисла.
Времето минуваше. Дождот престана. Нежното виножито се појави низ небото давајќи му и некои допири на убавина.
Но, тој не се сврте да го погледне, погледот му остана неподвижен. Поглед со чудна меланхолија, со светост што се наоѓа во оплакувањето на љубовта распната.
Земјата се претвори во кал. Повторно почна да се слуша чврчорење. Сонцето излезе давајќи им живот на светлината и топлината. Тогаш еден човек му пријде одзади. Тој му пријде без да зборува. Тој го погали по косата. Тој неподвижен, неговиот поглед гледа во бесконечноста.
Човекот се наведна и го бакна во образот. Тој му шепна на уво. „Извини дете мое, те заборавив...“. Како ова извинување да не му беше доволно. Тој се наведна и му ја бакна раката.
Безживотна рака, без волја за движење, без сила да одговори. Човекот малку ги затвори очите, потпирајќи го челото на таа рака. На таа позиција се задржа извесно време. Зеде неколку вдишувања и стана.
Повторно тргна по своето момче. Повторно му ја погали мократа коса. Рацете на старецот ги фатија рачките на инвалидската количка. Тој го повлече назад. Тој направи полукруг и тргнаа кон дома.
Неговиот поглед остана неподвижен. Гледаше напред, не гледаше никаде. Но, сега како да видовте плачење како солза да излегува.
Имаше околу две години како е во количката. Ниту зборуваше, ниту можеше да се движи. Сè што можеше да направи е да слуша и да ги држи очите отворени. Храната му ја давале преку дупка во грлото. Имал 27 години кога ја доживеал несреќата.
Оттогаш, татко му секое попладне го носи надвор од нивната куќа да гледа во хоризонтот. Денеска времето нагло се влоши. Неговиот татко бил заборавен со домашните работи. Кога сфатил дека го заборавил својот единствен син на дождот, притрчал кон него…
Тој не го слушна како се жали. Тој не го слушна како се лути дека го заборавил на дождот и ветерот. Тој не се соочи со незадоволство.
Како, колку би сакал овој татко синот да го опцуе, да може да му се жали, да може да му вика… ах, да зборува, мрда и да е за „лошо“.
Но, тој не можеше да направи ништо од тоа. Сега се што можеше да направи е да гледа во она што беше пред него. Но, погледот му беше како да не го ни гледаше тоа што е пред него.
Гледаше нешто скриено, некаква глетка што можат и ја гледаат само оние што ги доживуваат болката и страдањето од страшната загуба.
Татко му го однесе дома. Мајка му истрча да му ја соблече мократа облека. По неколку минути мајката и таткото успеале да го стават во неговиот кревет.
Со насолзени очи мајка му го покрила со ќебето кое го имал од мал. Главата му беше навалена кон неа. Трепна два-три пати. Ах, тие негови очи…
Мајката се наведна над него, како што Пресвета Богородица се наведна над нејзиниот син за време на Неговата смрт. Го слушаше неговото дишење, го слушаше неговото чукање на срцето. Се сети на неговиот глас. Се сети на неговата насмевка.
Таа насмевка што и ја подари пред да тргне на таа судбоносна прошетка. Се сети на последните зборови што ги слушна: „Мајко, кажи му на татко ми да ме разбуди утре, да одиме заедно во Црква“.
Татко му стоеше на вратата од собата. Немо ја гледаше сцената. Се здроби од болка. Оваа болка која нема лек. Многу пати ќе плачеше. Особено во недела наутро, додека се подготвуваше да слезе во Црква.
По две зими, момчето го остави ова тело. Многу од неговите пријатели беа на неговиот погреб. Еден од нив му пришол на татко му. Тој го прегрна, му подаде рака.
Така, држејќи го за рака, му рече: „Никос таа вечер ни објави дека сака да оди и да биде на Света Гора. Ние реагиравме, но тој самиот беше дециден. Знаеш, денес погребавме монах...
Неговиот татко беше збунет. Тоа беше прв пат по толку години да слушне такво нешто.
По неколку дена и рекол на сопругата. Таа не кажа ништо. Стана и отвори мала фиока од мебелот од дневната соба. Под некои хартии извади плик. Тој го отвори и извади писмо од внатре. Писмото на Никос до неговите родители. Тој рече дека заминува за Света Гора и го сака нивниот благослов. Тој зборуваше за неговата тајна желба да живее за Христа.
Кога го откри ова? -ја праша. Таа му рече со насолзени очи ден после несреќата.
По три дена од погребот. И двајцата немо седеа во дневната соба. Жената по некое време стана и отиде во кујната.
Неговиот татко сега беше сам. Го држеше писмо. Погледот му беше вперен во иконостасот. Почна да се поти. Тој плачеше. Не за неговиот Никос туку за тоа што толку погрешно го разбрал своето дете, кој се сомневал во одлуката на синот.
За Никос тој сега плачеше од радост. „Никос, не те разбрав дете мое, прости ми“, рече и тргна кон кујната. Таму ја нашол сопругата. Едниот го прегрна другиот.
Домот им се исполни радоста. Оваа радост на Распнувањето го најавува Воскресението. Оваа радост на смртта што раѓа вечен живот.
Секое попладне излегуваа и гледаа во глетката. Тие одеа заедно, а тој стоеше таму каде што седеше нивното дете во својата инвалидска количка.
И таму ја прочитале молитвата кон Дева Марија. И таму како да го слушнаа неговиот глас како им вели: „Христос Воскресна и никој не е мртов во гробот“.
Архимандрит Павлос Пападопулос
Comments
Post a Comment
Напиши коментар