Да се ​​љуби Господ е најскапоценото достигнување на овој свет, а оние кои се надеваат на Него, Тој нема да ги остави

 Да се ​​љуби Господ е најскапоценото достигнување на овој свет, а оние кои се надеваат на Него, Тој нема да ги остави.  Една таква благословена душа беше отец Димитриј

Гагастатис.  Татко на девет ќерки и вистински Божји човек.  За него сведочат големите чуда што ги доживеал.

Во текот на својот живот бил смирен, полн со милосрдие, голема вера и љубов кон Господа и ближните.  Духовен учител на сите, со зборови и пред се со сопствениот свет живот.  Беше надарен со голема харизма, со цврста вера која ги восхитуваше сите околу него.
Отец Димитриј немал речиси никакво високо образование.  Основно училиште завршил во родното село, а потоа ги чувал овците.  Каде и да беше, тој постојано се надеваше на Господа и престојуваше во молитви кон Него.  Кога наутро излегол да пасе со овците, прво поминал покрај Црквата посветена на Светите Архангели, мал храм изграден во 1600 година, во близина на неговата куќа, со мистична атмосфера, со прекрасни антички фрески.  Кога немаше можност да оди во Црква, клекнуваше каде што е, во планините или на пасиштето и плачеше, молејќи ја Божјата милост.  Тој ги читаше и се восхитуваше на житијата на Светите, безрезервно верувајќи дека Светите го штитат и живо го чувствуваше нивното присуство
И отец Димитриј доживеа многу искушенија во животот, за време на Граѓанската војна во Грција.  (Станува збор за Граѓанската војна во 1943-1949 година, кога беа убиени и прогонувани многу свештеници и црковни проповедници).  И бидејќи зборуваше за Христос, за земјата, за семејството, тие го нападнаа и постојано му се закануваа, го понижуваа и се обидуваа да го убијат неколку пати, но секој пат кога се случуваше чудо и тој остануваше жив.
„Ме избркаа во планините, постојано ме бркаа да ме убијат.  Не им требаа свештеници.  Но Бог не ме остави.  Еднаш се најдов во густа магла, а реката беше излезена од своето корито.  Не можев да преминам на другата страна, плачев како мало дете и се молев: „Господи, извади ме одовде, одведи ме кај Себе!“  Ме бркаат, гладен и смрзнат…“.  На местото каде што се молев, наеднаш се појави млад човек на коњ, а пред да сфатам, веќе бев од другата страна на реката!  Си реков: „Што ми се случи, грешникот?“.  Го фалев Господа и постојано го барав мојот добродетел.  Но дури многу подоцна, една ноќ, во мојот сон се појави млад човек и ми рече: Отец, ме заборави ли?!
– Не, синко, постојано го барам добротворот.
- Јас сум Ѓорѓи.  Ќе те потсетам дека на тоа место кога плачеше покрај реката... Кој те спаси?
Не знам, одговорив.
Јас те спасив.  И никогаш не дојде да служиш во мојата Црква!
Се разбудив, заѕвонив на Црковното ѕвоно, ги собрав луѓето од целото село и ги замолив сите да одат во Црквата посветена на Свети Ѓорѓи.
Ова место беше полно со чуда.  Едно дрво имало сосема сува гранка и на Ѓурѓовден од него почнала да извира вода.  Тоа се случи токму на Денот на Светителот!  Оваа вода стана лековита.  Но после тоа, бидејќи луѓето станаа толку грешни, оваа чудесна лековита вода пресуши.  Затоа што за чудо е потребна вера!
Така отидов и служев Литургија за Свети Ѓорѓи.  Им реков на моите соселани:
Што мислите дали Свети Ѓорѓи е тука или не?  Дојдете сите овде и ќе дознаете!
И се собраа.
Свети Ѓорѓи, не се молам за потврда на верата, ниту од љубопитност, туку за зајакнување на верата кај луѓето.  Ве молам да дојдете овде и да го преместите ова исушено дрво за повторно да тече некогашната лековита вода!
И кај што се молев, почна да капе вода, малку по малку... Но јас почнав да се молам уште пожестоко и поупорно, а потоа толку многу вода почна да тече што се наполни и сите ги наполнија шишињата со вода. .  Тоа го прави нашата вера кога е вистинска и жива!