Од „многу добро“ до „за среќа совршено“...

 

Од „многу добро“ до „за среќа совршено“.

 Христос не откорнува нешто што го вовел во нашата природа, туку го чисти, го води кон Себе.

 Човековата природа не е создадена со маани, туку со „многу добра“, давајќи му можност на човекот слободно да избира - по сопствена проценка - што ќе го води: кон несовршеното совршенство во Христа или кон темнината на страста без дно?

 Човековото општење со Христа ја води човечката природа кон благодатна теантропија, го води „многу доброто“ до „совршена благодат“.

 Затоа е потребно човекот да го најде Христос и да се причести со Него.  А тоа може да се направи кога човек ќе прифати дека не само што не е совршен, туку ќе најде храброст да ги признае грешките, грешките и гревовите кои го извалкале тоа „многу добро“.

 Преку Светотаинскиот живот на Црквата, човекот може повторно да го најде својот пат до совршенството и спасението

 Затоа што на крајот човекот може да ја допре полнотата на своето битие само преку Телото Христово, само преку Црквата, само преку своите ближни во чии лица ќе ја види убавината на својот Творец.