Патот до среќата

 Патот до среќата

 Човекот е ненаситен во сè.  Сака многу да ужива, без да може да добие се.  И за ова е измачуван.  Меѓутоа, кој ќе дојде до состојба каде што се задоволува со малку, а не сака многу, дури и да го добие, тој е среќен.  Луѓето никаде не ја наоѓаат среќата, затоа што се трудат да живеат без себе.  Но, кој се изгубил себеси, ја изгубил среќата.  Среќата не е вртоглавица што ја даваат разновидните задоволства и уживања, туку мирот на душата и тивката радост на срцето.  Затоа Христос рекол: Царството Божјо не доаѓа по гледање тие нема да сакаат, ете овде, или ете таму. Ете, царството Божјо е меѓу нас.

 Добро знам каков е животот што го живеат таканаречените световни луѓе.  Народот, односно кој се забавува, патува, кој е измамен со ток-шоуа, со ситници, со скандали, со разни суети.  Сето тоа оддалеку го замислуваат како нешто големо и завидно!  Од блиску, пак, се чудите на сиромаштијата што ја имаат, и колку се шупливи луѓето што се измамени од овие софистицирани начини на среќа.  Гледаш несреќни луѓе, кои ги прават среќни!  Осудени, кои го прават бесплатното!  Празни од секаква супстанција!  Несреќни!  Нивните души се мртви!  И затоа нивната „среќа“ ја нема!  Целосно отуѓени од Царството Божјо!

 Но, како да се направи леб, ако нема квасец?  И како се да е солено, штом нема сол?

 Не плаши се, брате мој, да бидеш сам со себе!  Немој секогаш да се фаќаш со илјада работи за да го заборавиш!  Зашто, кој се изгубил себеси, седи со сенки и духови во пустината на смртта. Да ги сакате Христос и Евангелието повеќе од мртвата човечка слава.  Повеќе од сета чест и слава на овој свет.  И само тогаш, ќе бидете среќни во секој час од вашиот живот.  Ниту еден пат не води кон мирот на срцето, освен Христос, кој те повикува и кој ти вели: „Јас сум патот“.

Фотис Контоглу