Љубов и внатрешни страсти...

 

Љубов и внатрешни страсти

 Вистинската љубов бара, за нејзино извршување според волјата Господова, внатрешна чистота, т.е. слобода од страстите, кои сочинуваат „старост“ и нечистотија на душата и ја загадуваат секоја наша постапка, дури и најчовечката.

 А тоа значи постојано да ја истражуваме нашата внатрешност и да ги откриваме сите негативни елементи, внимателно скриени во нас.  Самоиспитувањето ќе не информира за постоењето на негативни елементи во нашето минато, како што се себичноста и самољубието.  И затоа ни треба Божествено просветлување, кое јасно го открива нашето внатрешно јас.  Така, не е тешко на наше големо изненадување да откриеме елементи за кои не се ни сомневавме дека постојат во толкава мера.  Ако со такво расположение обрнеме внимание и бараме Божествено просветлување, ќе најдеме на пр.  колку лесно не сакаме другите да ни пречат.  Колку ни е непријатно кога другите ни кажуваат за нивните тешкотии, нивните потреби, нивните таги, нивната болка, нивните различни проблеми, всушност, ако се сомневаме, тие веројатно ќе ја побараат нашата поддршка.  Навистина сакаме да не ни го нарушуваат мирот во времето кога ние апсолутно сакаме да имаме свој.  Не сакаме да ни пречат другите, особено ако не се пријатни типови.  Фокусирани на сопствените проблеми, занесени во сопствените тешкотии, полека стануваме нечувствителни кон другите, невнимателни, сурови и на крајот ментални инвалиди кон другите.Со времето и оваа состојба која владее во нас, ништо друго не не интересира, освен само она што ни е важно што ни одговара и што ни ласка отворено или тајно.

 Дури и лесно се смееме или се потсмеваме на другите или се радуваме на нивните падови и несреќи.  Можеме да откриеме предрасуди кон другите, да бидеме подложни на негативни информации за нив, без воопшто да испитаме дали е вистина.  Не ретко во нас можат да се камуфлираат чисти психолошки извори како наводна љубов, на пр.  восхит за некои, нивната интелигенција, нивната генијалност во некои области на науката, бизнисот, дури и ако се случи многумина да имаат исто мислење.  А сепак сето ова не може да има врска со љубовта, што е сосема друга работа.Понекогаш мислиме дека се однесуваме со многу оригиналност, односно не онака како што постапуваат другите, туку на наш начин или позајмени од други, со цел да се појавиме големи и сосема од друг тип, не обични луѓе, супериорни од другите кои се појавуваат пред нас безначајни мали луѓе, недостојни за нашиот интерес и сопствената „величина“.  И не ретко постапуваме од страв да не бидеме критикувани од другите - што ќе каже светот за нас, што тероризира многу, па дури и важни луѓе - и затоа постапуваме на таков начин што другите го задржуваат своето восхитување - дури и ако е тоа обично лажни и конвенционални - или ценење на нашата наводна мудрост, сериозност и слично.  Сето ова и се што им одговара и е хомологно не тера да се однесуваме грубо и арогантно кон другите.

 Бидејќи во нашата душа има такви додавки и ја искривуваат, како е можно да бидеме проѕирни, јасни и беспрекорни во пројавувањето на љубовта, ако тоа го правиме и онолку пати колку што можеме?  Ако овие очила се поцрнети од чадот на нашите страсти, како светлите зраци на срцето ќе навлезат за да ги осветлат другите срца и како би можела да се испушти топлина за да ги загрее?  Со други зборови, како може нашата љубов да биде чиста, светла и топла, кога имаме толку валкана внатрешност?

 Овие сознанија нè принудуваат постојано да се занимаваме со внатрешната состојба на нашите срца ако сакаме да стекнеме вистинска љубов, за да можеме правилно да ја практикуваме според волјата на нашиот Господ.  А тоа значи да бараме Божествена помош и благодат, кои сами можат да ја исчистат нашата внатрешност.  Затоа нашата молитва мора да биде Божествено барање како што вели Пророкот: „гради во мене чисто срце, Боже, и во моето внатрешно битие воведи вистински дух“.  Никогаш да не го заборавиме ова!

 Има себични љубови, слепи љубови, љубови кои расипуваат и уништуваат, бидејќи длабоко во себе кријат елемент на распаѓање и човечка несоодветност, колку и да се чисти  според човечките мерила.  За жал, за љубовта не се доволни само нашето добро расположение и сентименталност.Во апсолутната проценка на човечката самодоволност, многумина не успеваат врз основа на чистотата на нивните намери, како што тврдат.  Ја земаме за пример изјавата на двајца млади луѓе, кои имаат силно чувство на меѓусебна љубов.  Бидејќи се сакаме, велат тие, зошто да бараме друга помош?  Оваа љубов ја осветува нашата врска.  Нашите преференции се толку чисти и толку взаемни!  Други го велат истото, мислејќи на други врски или поврзани активности.  Но, реалноста не се согласува со овие тврдења, кои тој наскоро ги негира.  Колку и да се чисти нашите намери, колку и да е незаинтересирана нашата волја за успех на некоја добра и благородна цел, и не се сомневаме во тоа, овие уверувања не се доволни да не заштитат од изборот на погрешниот пат, од преценувањето на човечкиот потенцијал од евентуално излегување од шините и завршување од љубов до нељубов или, до рамнодушност, па дури и омраза!  Каде отиде нејзината претходно зајакната самодоволност?  Зарем тоа не е тажна реалност?  Како пример ја наведувам застрашувачката бројка на разводи и драмата на парови кои од различни причини не се разведуваат, туку семејството го претвориле во хотел под заеднички покрив, а срцата им се оддалечени со километри.  Понекогаш, сепак, овие парови започнуваа со добри изгледи и надежи, но само со сопствени средства, за да завршат многу брзо или дури со текот на времето во драма наречена уништување на семејството со сите трагични последици што ги носи.  

 Љубовта која е вистинска и трајна и отпорна на ударите на околностите, само Бог, кој е изворот на љубовта, може постојано да ја вдахнува, да ја храни и обновува нејзината свежина и да ја направи способна да го победи времето и стареењето на надворешниот човек.  А многу вообичаена алатка, која ја користи љубовта на Небесниот Отец, е болката, како најефикасен лек за прочистување на срцето, за некои да ја видат човечката несоодветност, а за други да ја подобрат чистотата и чистотата на срце, кој сака.

 јеромонах Евсевиј Витис