,, ЈАС ВЕРУВАМ ВО БОГ, НО НЕ ИМ ВЕРУВАМ НА СВЕШТЕНИЦИТЕ И ЗАТОА НЕМА ДА ОДАМ ВО ХРАМОТ“

,, ЈАС ВЕРУВАМ ВО БОГ, НО НЕ ИМ ВЕРУВАМ НА СВЕШТЕНИЦИТЕ И ЗАТОА НЕМА ДА ОДАМ ВО ХРАМОТ“

 

 Но, никој не бара од парохијаните да му верува на свештеникот.  Ние веруваме во Бога, а свештениците се само Негови слуги и инструменти за исполнување на Неговата волја.  Некој рече: „Струјата минува низ зарѓана жица“.  Така и благодатта се пренесува преку недостојните.  Според вистинската мисла на Свети Јован Златоуст: Ние самите, седејќи на говорница и поучувајќи, сме испреплетени со гревовите.  Сепак, ние не очајуваме од Божјото човекољубие и не Му припишуваме тврдост на срцето.  За ова, Бог им дозволи на самите свештеници да бидат робови на страстите, за од сопственото искуство да научат да се однесуваат снисходливо со другите.  Замислете дека во Храмот нема да служи грешен свештеник, туку Архангел Михаил.  По првиот разговор со нас ќе се разгореше од праведен гнев, а од нас ќе останеше само едно купче пепел.

 Во принцип, оваа изјава е споредлива со одбивањето на медицинска нега поради алчноста на модерната медицина.  Финансискиот интерес на поединечните лекари е многу поочигледен, бидејќи во тоа се убедени сите кои се примени во болницата.  Но, поради некоја причина, поради ова, луѓето не одбиваат медицина.  А кога станува збор за многу поважна работа - здравјето на душата, тогаш сите се сеќаваат дека имало басни, само да не се оди во Црква.  Имаше таков случај.  Еден монах живеел во пустината, а еден свештеник отишол кај него да го причести.  И тогаш еден ден слушнал дека свештеникот што го причестувал бил блудник.  И тогаш тој одби да го причести свештеникот.  И истата ноќ виде откровение дека има златен бунар со кристална вода и од него лепрозен црпи вода со златна кофа.  И гласот Божји рече: „Гледате, како водата останува чиста, иако ја дава лепрозен, така што благодатта не зависи од оној преку кого се прозлегува.  И после тоа монахот повторно почнал да се причестува од свештеникот, не расправајќи се дали е праведен или грешен.

 Но, ако размислите за тоа, тогаш сите овие изговори се сосема безначајни.  На крајот на краиштата, дали е можно да се игнорира директната волја на Господ Бог, мислејќи на гревовите на свештеникот?  „Кој си ти што го осудуваш туѓиот роб?  Пред својот Господ стои, или паѓа.  И ќе биде обновен;  зашто Бог може да го подигне (Рим. 14,4).

 Свештеномаченик Даниил Сисоев