Друг начин на живот

 Друг начин на живот

 Сите живееме во интензивни ритми на животот.  Разни надворешни дразби и можности кои ни го одвлекуваат вниманието.  Ние сме заинтересирани за нив.  Одвојуваме време.  Полни сме со вознемиреност и внатрешна напнатост.

 Има толку многу дневни вести и толку многу наводни потреби на нашето време што за многумина мирот, тишината и изолацијата се неостварлив сон.

 А кога велиме тишина и изолација, се разбира, не мислиме на подвижничкиот начин на живот на монасите, оние кои живеат во тишина и изолација само со Бога, невознемирени од биотските потреби и грижи на светот.

 Мислиме на потребата што сите ние треба да бидеме со себе некое време.  Потребата не е само психолошка туку и ментална и духовна.  Да избегаме, макар и за кратко, од навиките и потребите на светот.  Да се ​​извлечеш не толку  физички колку духовно .  Ајде да останеме малку во мир и да направиме се што ни кажува мирот.  Тишината има глас.  Таа ќе ни каже за работите што сме ги направиле погрешно и за работите што му се угодни на Бога што сме ги запоставиле.  Тишината ни помага да размислуваме за себе во изминатиот ден.  Целиот наш живот.  Нашите грешки.  Нашите падови.  Нашите слабости.

 Во тишина и невознемирени од тековните задачи, ќе размислуваме за нашата дестинација.  Вечна дестинација.  Нашата претстојна смрт.  Претстојниот суд и страшниот час на нашиот однос со праведниот судија Исус Христос.  Тишината е корисна.  Затоа и самиот Господ неколку пати се оддалечуваше од своето спасоносно поучно дело „во пусто место“ (Мт. 8, 13).

 Ако Оној кој како совршен Бог немал потреба од тоа, го применил во Својот живот, колку повеќе ние треба да постапуваме така што да ги собереме нашите сетила во тишина кон внатрешниот човек;  и така ја откриваме со Божјо просветлување од една страна сенката на самите себе со нашите многубројни грешки и страсти, а од друга страна Богосоздадената природа на нашата душа со скриеното богатство што постои во нас.  Во состојба на тишина, човекот тоне во контемплација.  И преку контемплација доаѓа состојба на самореализација.

 „Молчењето е почеток на очистувањето на душата“, забележал Свети Василиј Велики.  Состојбата на тишина е почеток на прочистувањето на нашата душа.  Навистина, тишината раѓа досада.  Човекот ја наоѓа молитвата во тишина и темнина.  Во тишина, тој подобро го отсликува своето внатрешно јас, како што се гледа во мирните води на езерото.  А тоа е мирниот поглед кон себе и нашите грешки што потоа раѓа покајание во нас.

 Кога умот, пак вели Свети Василиј Велики, не се расфрла по надворешни работи и не талка со сетилата по светот, тогаш „се враќа во себе“;  а преку себе се издигнува до споменот на Бога.

 Навистина, кога ќе разбереме дека нашата инфантилна духовност е и затоа што не сакавме и не сакавме живот во тишина?  Кога ќе најдеме време за малку тишина, за малку размислување и молитва во него, како луѓе со пет сетила кои постојано и во исто време им даваат храна и занимање?

 Овој период е време на духовни борби.  Но, исто така, време е да сфатиме дека духовниот живот и духовната борба не се одвиваат без мир и плодовите што ги дава.  Затоа што тишината не е источен тип на безделничење.  Тоа не е одрекување од животот и активноста, ниту пак безделничење на мрзливите луѓе.  Но, тоа е динамична потрага на верникот, во тишината на одвраќање, по бескрајната Божја благодат.  За неговата милост и љубов кон нашето толку многу отпадништво, кое впечатливо се појавува во нашата тишина и внатрешно размислување...