ДЕЦА ХРИСТОВИ...

 

ДЕЦА ХРИСТОВИ...

 Колку повеќе се задоволуваме со овој систем на живот кој нема смисла и вредност, туку служи на целесообразност и индивидуална добивка, толку повеќе ни замрзнува срцето и ја губиме способноста за поврзување...

 Живееме непризнаени и не се прашуваме како се однесуваме.

 Времето кое ни е дадено е драгоцено и сè што доаѓа во нашите животи не е случајно, туку предизвик да еволуираме...

 Сè го отсликува нашето јас, нашата духовна состојба, нашата мерка... Ќе испуштаме ли светлина и виталност, или лошо расположение и мувла... Се зависи од нашата причина за постоење, кој правец и која оска на животот ја имаме.

 Нашата култура го става човекот како центар, а неговите вредности и морал се дефинирани според свеста на мнозинството.  Значи, она што претходно се сметаше за неморално, сега може да биде легално и да спаѓа во опсегот на човековите права.

 Во духовниот живот работите се поинакви: Вистината е вечна, таа е Личност, тоа е Живот.  Секој што ја дели оваа Личност живее, е вистинит и знае како да сака и да се однесува...

 Сите негови постапки се дефинирани со љубовта кон Бога и кон човекот...

 Духовниот човек може да ја разбере, протолкува културата на космичкиот систем и да ја надмине, бидејќи тоа е отвореност, трансценденција на поединецот и служење на општото добро, по лична цена и пожртвуван став.

 Системот на светот се движи со бесот на профитот, моќта и доминацијата, и затоа живее со здодевноста на празнината и изолацијата, затоа што не може да застане со нештата, т.е. „да се има“, туку секогаш бара.

 За да може да постои, неопходно е присуството на Божествено-човечката личност и односот со Него.  Односот со Христос го превртува она што нè научи системот на „сегашниот век на измамата“, ни дава поинаква перспектива на животот, станува уште еден отвор во нашето постоење, стекнуваме поинаква просторност и поинаков поглед на животот.

 Тешкотијата ја гледаме како благослов, грешка, почеток на покајание, сиромаштија, богатство, непријателство, простување, неправда, можност за созревање, богатство, средство за милосрдие... секое човечко суштество, образ Божји, создавање, дар Божји, секогаш причина за пофалби и радост.

 Колку повеќе човекот се ослободува од себе, од своите желби и права, од она што светскиот систем го смета за добро, толку повеќе се одвојува од анксиозноста, стравовите и несигурноста.  За една „цивилизација“ која сè мери, калкулира и планира, овие работи се чиста лудост и апсурд.  Но, зачудувачки, мудрите и разумните на светот, иако се „разумни“ и „правилни“, немаат мир и радост, а лудите за Христови страдаат и се радуваат како миротворци, немаат ништо и имаат сè!!.

 Христови деца, одат по Неговиот пат не од потреба или притисок, туку од слобода!!... Тие се фасцинирани од Него и Му се предаваат, не грижејќи се за ништо друго, што би било за светот причина за стрес и ментална болка...

 Христово дете е секој вистински христијанин, кој со својот однос кон животот станува мирен бунтовник и субверзивец на системот и културата, кои навидум го штитат човекот, а во реалноста го осудуваат на самозапалување...

 отец Варнава Јагу