Ќе ви раскажам уште една вистинска приказна...

 Ќе ви раскажам уште една вистинска приказна.

Не знам дали некој од вас се сеќава на девојката од Лимасол, Марија Високата.  Таа беше висока преку два метра.  На крајот од животот се подгрбавила, одела со патерици, а потоа ја возеле во инвалидска количка.  Таа беше џиновска, висока, и грда.  Изгледаше како чудовиште, имаше огромни раце.  Нејзините чевли (имав еден од нејзините чевли оставени во манастирот) беа педесет и седум.  Еден чевел е со големина на брод.  Нејзината дланка беше три пати поголема од мојата.  Имавме еден монах, отец Нифон.  Продавал јаболка пред да дојде во манастирот.  Кога имал петнаесет или шеснаесет години, отишол во селото каде што живеела Марија да продава јаболка.  Имал две вреќи јаболка и тропнал на вратата од една куќа.  И тогаш вратата се отвори и излезе Марија, вистинско чудовиште.  Од страв ги фрлил јаболка и побрзал да бега.  Оваа девојка, драги мои, беше Света душа, навистина беше Светица.  И покрај фактот што однадвор изгледаше како чудовиште, малите деца воопшто не се плашеа од неа.  Таа утеши многу луѓе.  Односно, таа беше духовна мајка во потполна смисла на зборот, како што растеше, таа стануваше се повеќе висока повеќе... на крајот достигна околу два метри и четириесет сантиметри.  Болницата стави два кревети заедно за да ја собере.  А кога умрела, нејзиниот ковчег бил неверојатно огромен.  Таа беше поканета во Америка за да спроведе истражување за неа и да ја утврди причината зошто испаднала така.  А Марија имаше тумор во главата и ѝ рекоа дека овој тумор ѝ ги притиска очите и дека ќе го изгуби видот, ќе ослепи.  Марија, се разбира, се исплашила и со народни пари заминала во Америка за да ја прегледаат и да и помогнат да го одржи видот.  Инаку, таа се чувствуваше добро.  Во Америка, познати лекари одржаа состанок, едни рекоа дека има гигантизам, други правеа некои други претпоставки.  Меѓутоа, не можеле да кажат што точно се случило со Марија и зошто станала таков џин.  Докторите ѝ предложиле да го купат нејзиниот скелет за да го чуват за научни цели, бидејќи за нив таа била феномен, и многу се вознемирила кога го слушнала тоа.  Во оваа состојба, Марија полета од Бостон во Атина.  Таму, една девојка што ја познаваше ѝ предложи: „Ајде да одиме кај старецот Порфириј ?“  Марија, која немаше поим за старците, ѝ одговори: Остави ме на мира, јас веќе отидов во Америка кај научниците.  Што може да ми каже овој старец?  Ајде да одиме во секој случај, тој е слеп и не зборува многу добро.  Марија одговори: Покрај тоа, ако е слеп и не зборува многу добро, зошто да одиме да го слушаме како мрмори нешто?  Марија го кажа ова затоа што беше во состојба на очај.  На крајот, таа сепак беше убедена да оди кај старецот.  Со неа отишле нејзината мајка (госпоѓа Констанца, која сè уште е жива), една монахиња и уште неколку луѓе.  Дојдоа кај старецот, отидоа во неговата ќелија и дотогаш старецот Порфириј веќе беше слеп.  Штом влегле, и вели на Марија: Твојата пријателка те убеди, зошто не дојде?  Затоа што ќе мрморам?  Старецот ги кажа токму зборовите што ги кажа Марија.  Таа беше збунета, не разбираше.  Старецот ја прашал: Што е со тебе?  Таа одговорила плачејќи: Старче, ќе го изгубам видот.  Нема да го изгубиш видот, драга моја, но ќе ти се скршат коските.  Не, старче, имам здрави коски, сè е во ред со моите коски.  Ќе го изгубам видот.  Не видот, туку коските.  Марија по трет пат рече: старче, видот.  Не видот, драга моја, туку твоите коски ќе се урнат.  Но, таа не го разбра.  Тогаш старецот и нареди да клекне.  Таа клекна, старецот ги стави рацете на нејзината глава и почна да се моли.  Како што подоцна ми кажа самата Марија, почувствувала дека сè во нејзината глава ѝ вриело.  Тогаш старецот ѝ рекол: Нема да го изгубиш видот, туку коските ќе ти се урнат и штрчат.  Таа не веруваше: Но, лекарите ми рекоа дека сè е во ред со моите коски.  Старецот прашал: Зошто ти се случи ова?  Дали докторите ти објаснија?  - Старче, не ја најдоа причината.  Рекоа дека се работи за гигантизам, но не ги најдоа причините.  Тогаш старецот ја праша мајка и на Марија: Се сеќаваш ли како беше бремена со Марија?  Во меѓувреме, Марија веќе имаше четириесет и три години, така што кутрата госпоѓа Констанца, која не беше млада, одговори: Ммм, се сеќавам, старче, да, се сеќавам.  Се сеќавате ли кога бевте во вториот месец од бременоста, често повраќавте?  Нејасно се сеќавам, старецу. Се сеќаваш како твојот сопруг те однесе на лекар?  Како да се сетам на докторот сега!  Тогаш старецот почнал да ѝ опишува сè по ред: Сети се како се возеше со автобус од твоето село.  Како стигна до плоштадот?  И слепиот старец опиша како изгледал овој плоштад пред четириесет и две години.  Тогаш сопругот те однесе на улица... И старецот ја опиша улицата така што Констанца се сети на неа.  Твојот сопруг те донесе во лекарската чекална со зелена врата.  Влеговте внатре.  Дали се сеќаваш?  - Се сеќавам. Ти му кажа дека многу повраќаш затоа што си бремена, а тој ти даде кесичка со апчиња, имаше петнаесет таблети, се сеќаваш?  Се сеќавам, старецу.  Значи, овие апчиња беа за епилепсија, докторот згреши и ти даде апчиња за епилепсија.  Ти ги зеде, а плодот беше деформиран, па си доби таква ќерка.  Потоа ја пријавиле оваа причина на научниците и сè беше потврдено.  Што се случи следно?  Марија престана да го губи видот, но нејзините коски почнаа да се рушат.  Еднаш, во мое присуство, една од нејзините коски ја прободе кожата и излезе.  Нејзините коски почнаа да се уриваат, да се рушат, како што предвидел старецот.  Кога Марија ја напушти ќелијата, старецот рече за неа: Таа е Светица.

Извадок од книга во која Митрополитот Атанасиј  ги споделува своите сеќавања за еден од најпознатите старци на 20 век, Светиот Порфириј Кавсокаливит.