На крајот на краиштата, дали погрешивме во животот?...

 

На крајот на краиштата, дали погрешивме во животот?

 Вистина е дека е тешко да се отфрлат погрешните идеи за меѓучовечките односи, за односот кон Бога, но и за погледот кон себе, кога некој во нив бил всаден „како дете“.

 Затоа што душата на детето го впива она што и го нуди секој учител, како сунѓер и мастило.  Ги држи, ги асимилира, живее со нив.

 Растејќи, секако, запознава различни перцепции, со кои за да ги прифати треба да се бори, да размислува за нив, да прифаќа нови.  Но, кој може да го убеди дека и тоа е право?

 Мислам дека менталитетот „да верувам дека тоа што го правам е правилно“ е погрешен.  Што, на крајот на краиштата, е правилно, а што не е во ред?  Врз основа на кои критериуми се одредува правилното и погрешното?

 За еден Христијанин, критериумот лежи во Божјата волја за одредена личност во одредено време.  Светите правила, воспоставени од Светите Отци на Вселенските собори, не се закони, како што ги наоѓаме во државите, туку показатели на Животот, вистинскиот Живот.  Со други зборови, во Црквата постојат свети правила кои ни покажуваат како да живееме, но начинот на живеење варира во зависност од околностите, даровите и можностите на личноста.  Затоа е потребен духовен отец кој нема да му стане „чувар на светите правила“ на своето дете, туку ќе му помогне да ја открие убавината и радоста од нивното набљудување, бидејќи тие се лековити лекови и патни знаци на Животот Божји. 

 Потребно е да се истакне, врз основа на нашето Православно предание, дека духовниот отец не е во нашиот живот да го насочува со одземање на слободата, туку да не придружува, укажувајќи на опасностите од нашиот погрешен пат и покажувајќи ни каде сакаме да одиме, по патот Господов.

 Важно е да бидеме на овој пат, дури и ако паднеме.  Затоа што грешките и сопнувањето, колку и да болат, созреваат.  Духовниот отец треба да ни помогне да созрееме, односно да создадеме нормален однос со Христа, љубејќи Го и чувствувајќи ја Неговата љубов која води кон љубов „над сè создание“, според Свети Исак Сирин.

 Тогаш ќе можеме, зрело и едноставно, да ја разбереме, најчесто, Неговата волја за нас во овој конкретен период од нашиот живот.  Волја која мирува, бидејќи не е во спротивност со она што ние исто така го сакаме длабоко во себе.

 Тогаш ќе можеме да се радуваме на нашиот однос кон другите и кон самите себе, затоа што ќе се радуваме на нашиот однос кон вистинската Личност, Христос, кој како човек е сакан и сака, според Свети Максим, избира, молчи и зборува односно живее!

 Тогаш ќе се отстранат сите заблуди и ќе уживаме во убавината на односот со живиот Бог, а не само според правилата „да го правиме она што е правилно“.

 отец Андреас Агатоклеус